“ตอนอ่านจดหมายฉบับนี้ ฉันได้ยินเสียงยะหยาร้องไห้...และฉันคิดว่าทุกอย่างเกิดจากความผิดของฉันเอง”
ทิพย์ธาราเอ่ยขึ้นขณะที่เคนพับจดหมายฉบับนั้นอย่างช้า ๆ ชายหนุ่มรู้สึกหน่วงข้างในเหมือนมีบางอย่างกระแทกเข้าไปถึงส่วนที่ลึกที่สุด เขาหันไปมองคนไข้บนเตียงที่ยังนอนน้ำตาหยดเป็นทาง
“ฉันสอนยะหยาตลอดเวลาตั้งแต่เล็กจนโตว่า...อย่ารักผู้ชายมีเงิน ฉันกลัวว่าลูกจะผิดหวังเหมือนที่ฉันเคยเสียใจมาก่อน และต้องอยู่กับความเจ็บปวดที่เห็นลูกไม่มีพ่อ เราใช้ชีวิตกันตามลำพังโดยไม่มีใครเหลียวแล มันทำให้ฉันกลัวว่ายะหยาจะต้องมีชีวิตรันทดเหมือนอย่างฉันก็เลยพยายามปกป้องลูกจากความเสียใจทุกวิถีทาง แต่มันคงเป็นเวรกรรมที่ครั้งนั้น...ฉันโกหกคุณ”
ประโยคสุดท้ายสะกิดความรู้สึกของชายหนุ่ม เคนยังนิ่งเงียบทว่านัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มดุจท้องฟ้าเหนือห้วงมหาสมุทรเต็มไปด้วยความสงสัย เขาเอียงคอและย่นคิ้ว
“โกหก?”
“ใช่...ฉันโกหกคุณ” ทิพย์ธาร
