“ญาญ่าไม่บอกอะไรคุณเลยเหรอคะทั้ง ๆ ที่พวกคุณอยู่บ้านเดียวกันแท้ ๆ”
“ค่ะ” ทิพย์ธาราพยักหน้า คราวนี้น้ำตาสาวใหญ่ร่วงพรู “ญาญ่าไม่ยอมบอกอะไรเลย และที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะอยากรู้ว่าลูกสาวของฉันมาทำงานหรือเปล่า เพราะ...เธอไม่ได้กลับไปที่บ้านตั้งแต่เมื่อวานนี้”
โดโรธีเบิกตากว้าง “ว่ายังไงนะคะ!...ญาญ่าไม่กลับบ้าน แล้วคุณลองติดต่อกับเพื่อนสนิทคนอื่นของเธอบ้างหรือยัง”
“เพื่อนสนิทของยะหยามีเอรินเพียงคนเดียวเท่านั้น”
“เอรินเหรอคะ?”
“ค่ะ...เธอเป็นมัณฑนากร เห็นว่ารับงานของบริษัทนี้ด้วย แต่...ฉันติดต่อเธอไม่ได้เลย”
“ใจเย็นนะคะ แล้วค่อย ๆ นึกดูว่าถ้าญาญ่าไม่กลับบ้านแล้วเธอจะไปที่ไหน”
โดโรธีกล่าวด้วยความเป็นห่วง โดยปกติแล้วเธอไม่ค่อยให้ความสนิสนมกับใครนอกจากลิลลี่ และการลาออกของพนักงานในแผนกก็เป็นเรื่องปกติที่เธอไม่เคยรู้สึกังวล แต่กับมษยาโดโรธีรู้สึกถูกชะตาและเอ็นดูเด็กคนนั้น และเมื่อได้ฟังคำพูดจากป
