EP. 5 หมอสูติหรือหมอนักล่า
1571 คำ
ริมฝีปากเราใกล้กันแค่ลมหายใจ ฉันหลับตาปี๋ไปแล้วด้วยซ้ำ
บ้าเอ๊ย! จะปล่อยให้หมอเนมจูบจริงๆ เหรอเฌอ! แต่ก่อนที่ความร้อนแรงจะปะทุ
“เฌอ!!”
เสียงเรียกคุ้นหูดังจากทางเข้าผับ ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก รีบผลักอกแกร่งของเขาออกทันที
มีนกับพลอยวิ่งเข้ามา ใบหน้าแดงก่ำจากแอลกอฮอล์ แต่สายตาเต็มไปด้วยความตกใจ
“แกมายืนทำอะไรกับคุณหมอข้างนอกแบบนี้เนี่ย ฉันตามหาแกให้ทั่ว นึกว่าถูกใครลากไปทำอะไรไม่ดีเสียอีก”
ฉันหน้าแดงจัด รีบยกมือกอดอกปิดบังความเขิน
“ฉะ…ฉันแค่ออกมาสูดอากาศ!”
เนมยืนสงบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่สายตาคมกลับสะท้อนแววขุ่นเคืองปนหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ
มุมปากเขาเหยียดขึ้นเล็กน้อย ราวกับพูดกับตัวเอง อีกนิดเดียวเอง
“กลับกันดีกว่าแก พรุ่งนี้มีเรียนเช้า” แกเมาแล้ว หน้าแดงเชียว จะมีใครรู้มั๊ยว่าฉันหน้าแดงเพราะอะไร
ฉันพยักหน้าหงึกๆ พลอยคว้าแขนฉันทันที แต่ทว่าอีกแขนกลับถูกหมอเนมจับไว้แน่น
มือหนาร้อนผ่าวจนหัวใจฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
“ปล่อยค่ะคุณหมอ” ฉันกดเสียงต่ำ พยายามห้ามใจไม่ให้สั่น แต่แววตาเขากลับกดลึกยิ่งกว่าเดิม
ก่อนที่เขาจะโน้มตัวมากระซิบใกล้หูฉัน
“คืนนี้ ผมปล่อยคุณไปก่อน แต่ครั้งหน้าคุณหนีผมไม่พ้นแน่เณอลีน!”
ฉันกลืนน้ำลายแทบไม่ลง ก่อนรีบสะบัดแขนออกแล้ววิ่งตามเพื่อนไปที่ลานจอดรถ
ทิ้งให้เขายืนพิงกำแพง สูดลมหายใจแรงๆ เหมือนคนควบคุมไฟในอกไม่อยู่
ผมเดินกลับมาที่โต๊ะวีไอพี แก้ววิสกี้ยังวางอยู่ที่เดิม แต่สายตาสองคู่กลับจ้องผมราวกับจะยิงเลเซอร์
“เชี่ย ไอ้เนม” กันต์พูดขึ้นทันทีที่ผมทิ้งตัวนั่งลง
“กูเห็นหมดนะเว้ย เมื่อกี้มึงแทบจะอุ้มเด็กคนนั้นออกจากร้านอยู่แล้ว”
ผมเหลือบตามองมัน แล้วขยับแก้วขึ้นจิบ “แล้วไง”
ภาคินหัวเราะหึในลำคอ พลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
“นี่มึงเป็นหมอสูติหรือหมอนักล่าเหยื่อกันแน่วะเนม”
“หึ” ผมยกยิ้มมุมปาก ไม่ตอบตรงๆ แต่ปลายนิ้วเคาะแก้วเป็นจังหวะ
“จริงสิ อีกนิดเดียวเท่านั้นเอง”
กันต์ได้ที โวยวายเสียงดัง โอ๊ยยย คุณหมอคนที่บอกว่าไม่อิน ไม่เคยรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนไหน ที่แท้ก็แพ้เด็กนี่เอง
“ปากมึงนี่” ผมกดเสียงต่ำ แต่กลับทำให้ไอ้กันต์หัวเราะลั่นกว่าเดิม
ภาคินมองผมนิ่งๆ สายตาคมแบบหมอประสาทที่อ่านใจคนเก่ง
“แปลกดีนะ ผู้หญิงเป็นร้อยเป็นพันผ่านตามึงทุกวัน แต่ทำไมถึงติดอยู่กับเธอคนเดียว”
ผมวางแก้วลงบนโต๊ะดัง กึก ก่อนพึมพำออกมาเสียงแผ่ว
“ไม่รู้สิ แค่เธอดูแสนซนมั้ง”
“ซนจนทำให้หมอเสียอาการ?” กันต์แซวเสียงดังจนโต๊ะข้างๆ หันมามอง
ผมหันไปจ้องมันคมกริบ “ถ้ายังพูดมาก กูจะผ่าท้องมึงซะให้เข็ด”
แต่แทนที่มันจะกลัว พวกมันทั้งคู่กลับหัวเราะลั่นเหมือนเจอเรื่องสนุก เสียงหัวเราะของกันต์กับภาคินยังดังอยู่ข้างๆ
แต่ผมแทบไม่ได้ยินอะไรเลย ในหัววนเวียนไม่หยุด ภาพดวงตากลมโตที่สั่นระริก
เสียงหายใจถี่ๆ ตอนผมกดเธอชิดกำแพง ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ ที่แค่เอื้อมก็เกือบได้สัมผัส
ให้ตายเถอะ นี่ผมติดใจเด็กนั้นจริงๆหรอ ผมสะบัดหัวแรงๆ แต่แทนที่จะลบภาพนั้นออกไปได้
มันกลับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนผมอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้อง
“มึงเหม่อคิดถึงใครครับคุณหมอเนม” กันต์แซวขึ้นมาอีกรอบ
ผมปรายตาคมใส่มันทันที “ไอ้เวร”
ภาคินหัวเราะเบาๆ แต่สายตายังไม่ละจากผม
“กูชักจะอยากเจอเธออีกครั้งแล้วซิ ว่าผู้หญิงที่ทำให้หมอเนมเสียอาการได้ นี่ไม่ธรรมดาแล้ววะ”
ผมยกแก้วขึ้นจิบอีกครั้ง พยายามปั้นหน้านิ่ง เสียอาการเหรอ กูแค่หงุดหงิดที่มีผู้ชายเข้ามายุ่งกับเธอก็เท่านั้น
กันต์ยกมือขึ้นทำท่ายอมแพ้ “ครับๆ หมอไม่ได้หึงหรอกครับบบบ แค่หวงแทนเทวดาก็เท่านั้น”
ฝั่งเฌอที่กลับถึงบ้านแล้ว แต่แทนที่จะล้มตัวลงนอนสบายๆ อย่างที่ควรจะเป็น กลับนอนกลิ้งไปมาบนเตียงเหมือนคนบ้า
บ้าจริง! ทำไมต้องมาคิดถึงเขาด้วยเนี่ย!
ทุกครั้งที่หลับตา ภาพเขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนๆ รดแก้มก็ผุดขึ้นมา
แค่เสี้ยววินาทีถ้าไม่มีเพื่อนเข้ามาขัดจังหวะ ป่านนี้
“อ๊ากกกก! ยัยเฌอ!!” ฉันร้องออกมาแล้วคว้าหมอนมากอดแน่น ใบหน้าร้อนผ่าวจนแทบระเบิด
นี่ฉันกำลังเขินที่เกือบถูกผู้ชายคนนั้นจูบจริงๆ เหรอ? แถมยังเป็น คุณหมอเจ้าชู้ หล่อเกินมนุษย์
คนเดียวกับที่ฉันนอนถ่างขาบนเตียงให้เขาสำรวจมาแล้ว
“ไม่ๆๆๆ ห้ามคิดเด็ดขาด” ฉันบ่นพึมพำ แต่ยิ่งพยายามห้าม หัวใจก็ยิ่งเต้นแรงจนแทบทะลุออกมา
ฉันกลิ้งพลิกไปอีกด้าน กดหน้าลงกับหมอนเหมือนเด็กงอแง อีตาหมอบ้าเอ๊ย ทำไมต้องมาทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้ด้วย!
เช้าวันถัดมาที่มหาวิทยาลัย ฉันก้าวเข้ามาในคณะด้วยสภาพโทรมๆ
แอบหาวอยู่ตลอดเพราะแทบไม่ได้นอนทั้งคืน ให้ตายสิแค่คิดถึงหน้าหมอเนมก็ทำเอานอนไม่หลับแล้ว!
แต่ยังไม่ทันนั่งลงที่โต๊ะเรียน เสียงเรียกคุ้นเคยก็ดังขึ้น
“ยัยเฌออออออออ!!”
มีนวิ่งปรี่เข้ามากอดแขนฉันแน่น ส่วนพลอยก็ตามมาติดๆ พร้อมทำตาแพรวพราว
“อะ…อะไรอีกล่ะเช้าๆ แบบนี้” ฉันถามเสียงอ่อย
พลอยยกโทรศัพท์ขึ้นโชว์ทันที อย่ามาเนียนนะเฌอ เมื่อคืนพวกฉันเห็นหมดแล้ว!”
ฉันเบิกตากว้าง “เห็น…อะไร?”
มีนหัวเราะเสียงดัง ก็ช็อตคุณหมอสุดหล่อ ลากเพื่อนฉันออกไปนอกร้านยังไงล่ะ!
ยัยบ้าาา ฉันคิดว่าพวกแกจะจูบกันแล้วด้วยซ้ำ!”
“ห๊ะ!” ฉันแทบสำลักอากาศ รีบเอามือปิดปากเพื่อน พูดเสียงเบาๆ หน่อยสิ!! คนแถวนี้หันมามองหมดแล้ว!”
พลอยหัวเราะจนตัวงอ อ๊ายยยย แบบนี้ไม่เรียกหมอลากไปตรวจนะ เรียกหมอหวงก้างต่างหาก!
ไม่ใช่หวงก้าง แต่หึงโว้ย! มีนเสริมพร้อมทำท่าตบโต๊ะประกอบ
“บ้า! ไม่ใช่ซะหน่อย” ฉันรีบเถียง แต่แก้มกลับร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่
เขาแค่…แค่ไม่อยากให้คนไข้ดื่มเหล้าไง เข้าใจ๊!?”
“เหรอออออ” ทั้งมีนและพลอยลากเสียงยาว มองหน้าฉันพร้อมกันด้วยสายตา ไม่เชื่อสักนิด
มีนแกล้งกระซิบ แล้วทำไมเขาต้องกระซิบชิดหูแกขนาดนั้นด้วยวะ?
พลอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำไมเขาต้องยืนบังแกจนติดกำแพง อ๋อ หรือว่าหมอตรวจหัวใจให้ฟรีๆ อยู่ข้างนอก?”
“โอ๊ยยยย พอแล้ววววว!!” ฉันฟาดมือเบาๆใส่ทั้งคู่ทันที หน้าแดงก่ำเหมือนแทบจะระเบิด
แต่สองตัวป่วนกลับหัวเราะดังลั่น ราวกับเมื่อคืนเป็นภาพยนตร์รักโรแมนติกที่พวกเธอดูสดๆ
ติดขอบฟลอร์ ให้ตายสิ สองคนนี้มันจะทำให้ฉันบ้าตายก่อนหมอเนมแน่ๆ!
ช่วงสายๆ ลานหน้าคณะบริหาร ฉันเพิ่งแยกตัวจากมีนกับพลอย กำลังจะเดินเข้าตึกเรียน
แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นร่างสูงคุ้นตาในชุดเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้ม กำลังเดินข้ามถนนเข้ามาพร้อมแฟ้มเอกสารในมือ
หัวใจฉันกระตุกวูบ ไม่จริง…หมอเนม!?!
“นี่คุณ” ฉันแทบพุ่งไปหา ยกมือเท้าเอวเต็มที่ ตามฉันมาถึงมหาลัยเลยเหรอคะ”
เสียงฉันดังจนเพื่อนบางคนหันมามอง หมอเนมชะงัก หันมามองฉัน สายตาคมกริบแฝงรอยยิ้มมุมปาก
“คุณเฌอ ทำไมคิดว่าผมตามคุณมาครับ”
“ฉันกำลังจะโวยต่อ”
ทันใดนั้น เสียงอาจารย์ประจำคณะก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“อ้าว คุณหมอเนม! มาถึงแล้วเหรอครับ”
ฉันถึงกับพูดไม่ออกทันที กะพริบตาปริบๆ หันมองอาจารย์ที่กำลังยิ้มกว้างเดินเข้ามาหาเขา
“เชิญด้านในเลยครับ อาจารย์ใหญ่กับคณะกรรมการรอประชุมวิชาการกับคุณหมออยู่”
ฉัน: อืมมมมม
เขาหันกลับมามองฉันอีกครั้ง ดวงตาคมแฝงความเจ้าเล่ห์ชัดเจน มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มกวนๆ
“เห็นไหมครับ ผมมาเพื่อทำงาน ไม่ได้ตามคุณมา”
ฉันอ้าปากค้าง อยากจะแทรกแผ่นดินหนีให้รู้แล้วรู้รอด แต่เขากลับก้าวเข้ามาใกล้เล็กน้อย
“แต่ถ้าคุณอยากให้ผมตาม หมอก็ยินดีนะครับ”
“คุณ!!” ฉันหน้าแดงจัด กัดฟันกรอด แต่ยังไม่ทันได้ด่าอะไร เขาก็หันไปยิ้มสุภาพให้อาจารย์
แล้วเดินตามเข้าไปในตึกอย่างสง่างามราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เหลือฉันยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด ไอ้หมอบ้า! ร้ายกว่าที่คิดไว้หลายเท่าเลย!
- ผู้เขียน
