เสียงหอบค่อยๆ แผ่วลง เหลือเพียงจังหวะหัวใจที่ยังเต้นแรงประสานกัน
เฌอซุกอยู่ในอ้อมแขนกว้าง ลมหายใจอุ่นๆของเนมยังรินรดขมับเล็ก
แต่แล้วเฌอก็ขยับผงะออกเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาเจือความกังวล
“พี่เนมหายโกรธเฌอแล้วใช่มั๊ยคะ..เรื่องแหวน” เสียงเล็กเอ่ยออกมาแผ่วเบาอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นราวกับกลัวคำตอบ เนมหรี่ตามอง ก่อนที่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะปรากฏขึ้นมุมปาก
เขาใช้นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มเนียนเบาๆ พลางเอ่ยเสียงต่ำพร่า
“พี่โกรธที่หนูถอดมันออก..แต่พอเห็นหนูครางเรียกชื่อพี่ไม่หยุดเมื่อกี้ พี่ก็หายโกรธแล้ว”
“พี่เนม!” เฌอหน้าแดงจัดจนร้อนผ่าวไปทั้งตัว ยกมือขึ้นฟาดที่อกกว้าง แต่ก็ถูกเขาคว้ามือไว้ บีบเบาๆ อย่างเอ็นดู
“ฟังพี่นะเฌอ” เนมก้มลงกระซิบใกล้หู น้ำเสียงจริงจังมากกว่าครั้งไหนๆ
“แหวนวงนี้ไม่ใช่แค่เครื่องประดับ มันคือสัญลักษณ์ว่า..หนูเป็นของพี่ เข้าใจมั้ย”
หัวใจเฌอ
