โรงพยาบาลไพรม์เฮลธ์
“เจน” ที่อยู่ในชุดผู้ป่วยเอนกายพิงหมอนสูง มือเรียวยังกำโทรศัพท์แน่นจนข้อนิ้วขึ้นสีขาว
“คิดว่าฉันจะยอมแพ้ง่ายๆหรอ” เสียงหวานเอ่ยลอดริมฝีปาก แววตาเหมือนเสือที่จ้องเหยื่อของคนอื่น
ความทรงจำเก่าๆ ผุดขึ้นในหัว ภาพเด็กหนุ่มเมื่อสมัยม.ปลาย คนที่เธอมองว่าเป็นเพียง ป๊อปปี้เลิฟชั่วคราว
ไม่มีอนาคต ไม่มีฐานะพอให้เธอลงทุนสานความสัมพันธ์ด้วย
แต่ตอนนี้ล่ะ?
เจนหรี่ตาลง แววตาเจือประกายริษยาและความอยากเอาชนะ
“คู่หมั้น? ก็แค่เด็กในสายตาฉัน!” ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มบางราวกับว่าเธอได้ชนะไปแล้ว
“ยัยเด็กคนนั้น เป็นแค่คู่หมั้นแล้วจะมั่นใจได้ตลอดไปเหรอ?” เจนพึมพำกับตัวเอง ดวงตาวาววับเปี่ยมด้วยแผนการร้าย
“ฉันจะทำให้เธอรู้ ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ถ้าผู้ชายที่เธอรัก..เริ่มหวั่นไหว”
เจนแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเอนตัวลงนอนเหมือนคนป่วยอ่อนแรงทั่วไป
-บ้านตระกูล-
เฌอทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยท่า
