เช้าวันรุ่งขึ้น
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านทึบเข้ามา เฌอขยับตัวเล็กน้อย หยีตาพร้อมกอดหมอนอิงไว้แน่น
ก่อนจะชะงัก เมื่อรู้สึกถึงวงแขนแข็งแรงที่โอบกอดอยู่ด้านหลัง เธอยิ้มบางๆ ก่อนจะเลื่อนมือลงไปแกะมือหนาออก
แต่เขากลับกระชับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม
“อื้อออ..พี่เนม ปล่อยก่อนค่ะ เฌอต้องไปมหาลัย” เสียงหวานบ่นอุบเบาๆ ทั้งที่แก้มยังร้อนระเรื่อ
เนมลืมตาขึ้นช้าๆ แววตาคมกริบยังอ่อนล้าจากการนอน แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ยังเช้าอยู่เลย มหาลัยไม่หนีไปไหนหรอกน่า พี่ขอนอนกอดอีกแปปนึงนะ” เนมเอ่ยออกมาพลางหลับตาลงอีกครั้ง
“ไม่ได้ค่ะ! อีกไม่กี่วันก็สอบปลายภาคแล้ว วันนี้เฌอต้องไปเก็บงานกับเพื่อน” เธอหันกลับมาเผชิญหน้าจ้องตาเนมเขม็ง
พยายามดิ้นออกจากอ้อมกอด แต่ยิ่งดิ้น เนมก็ยิ่งกระชับแขนแน่นขึ้น เนมหัวเราะ พลางกดจูบลงที่หน้าผากเบาๆ
“งั้นต้องให้พี่ไปส่งนะครับนักศึกษาคนเก่ง” เสียงทุ้มเอ่ยแกล้ง แต่สายตาก
