เฌอก้าวพรวดเข้าบ้านแทบจะทันที ใบหน้ายังแดงระเรื่อจนปิดไม่มิด มือเล็กกำชายกระโปรงแน่นเหมือนพยายามระบายอารมณ์
ทั้งโมโห ทั้งเขินในใจ
“พี่เนมกลับไปแล้วหรอลูก” เสียงนุ่มอบอุ่นของคุณย่าโสมดังขึ้นจากห้องนั่งเล่นที่มีกลิ่นชาหอมอบอวล
“คะ..ค่ะคุณย่า พี่เนมต้องรีบไปที่โรงพยาบาลค่ะ” เฌอรีบย่อตัวลงนั่งข้างๆ พยายามฝืนยิ้มทั้งที่ใจยังเต้นแรงเป็นบ้า
คุณย่าเพียงปรายตามองหลานสาวเล็กน้อย รอยยิ้มอ่อนโยนผุดขึ้นที่มุมปาก แต่ดวงตาเปี่ยมไปด้วยแววที่บ่งบอกชัดว่า
“รู้นะ” ว่าเกิดอะไรขึ้น
“หน้าแดงเชียว แดดข้างนอกแรงหรือว่าเพราะอย่างอื่นกันนะ” คุณย่าโสมเอ่ยด้วยรอยยิ้มขำๆ ดวงตาคมยังไม่ละไปจากหลานสาว
เฌอลีนสะดุ้งเฮือก รีบเงยหน้าขึ้นก่อนจะพูดรัวๆ กลบเกลื่อน
“สงสัยเฌอยังไม่หายปวดหัวค่ะ งั้นขอขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนนะคะ!”
เฌอไม่รอคำตอบจากคุณย่าด้วยซ้ำ ร่างเล็กก็รีบลุกพรวด มุดหน้าหนีขึ้นบันไดไปทันที
คุณย่าโสมห
