เสียงฝีเท้าหนักแน่นของเนมที่ลากเฌอออกมา พร้อมแรงฉุดข้อมือที่ไม่ยอมปล่อย เสียงดนตรีจากข้างในยังดังลอดตามออกมา
“พี่เนม! ปล่อยนะคะ เฌอเดินเองก็ได้!” เฌอดิ้นพล่าน พยายามสะบัด แต่แรงชายหนุ่มแน่นเกินจะขัดขืนได้
เนมหยุดตรงผนังมุมเงียบ หันขวับมาประจันหน้าเฌอทันที ตาคมกริบวาวโรจน์จนเฌอต้องกลืนน้ำลายอย่างหวั่นๆ
“ทำไมไม่รับสายพี่” เสียงทุ้มต่ำกดลึกเอ่ยช้าๆ
“อยู่กับผู้ชายคนอื่น ก็เลยไม่รับสายพี่งั้นหรอ?”
“เฌอ..เฌอลืมเปิดเสียงตั้งแต่เรียนแล้ว! ไม่ได้ตั้งใจจะไม่รับซะหน่อย” เฌอส่ายหน้าแรงๆ หน้าแดงจัด
“ลืม?” เนมหัวเราะต่ำในลำคอ เขาก้าวเข้ามาใกล้จนร่างเล็กต้องถอยหลังติดผนัง
“แล้วที่ยิ้มหวานให้ผู้ชายเมื่อกี้ล่ะ คิดว่าพี่มองไม่เห็นเหรอ”
“ก็..ก็พี่ธันวาเขาแค่มาทักเฉยๆ”
คำพูดยังไม่ทันจบ ร่างสูงก็โน้มลงมา ริมฝีปากหยักบดขยี้ลงบนปากเล็กอย่างรุนแรงทันที!
“อื้ออออ!” เฌอร้องอู้อี้ ดวงตากลมเบิกกว้างเมื่อถู
