11 | มาป่วน
1597 คำ
@ หลายวันต่อมา
ไอยลดาตื่นแต่เช้ามาเปิดร้านหลังจากที่ไม่ได้เปิดร้านมาหลายวัน หลายคนคงยังไม่รู้ว่าหลังจากที่เธอลาออกจากวงการเธอก็กลับไปอยู่ที่บ้านเกิด ช่วงตั้งท้องเธอก็ไม่ได้ทำอะไร เธอใช้เงินเก็บที่เธอมีใช้จ่ายในชีวิตประจำวันและเตรียมคลอดลูกสาว พอคิริณได้สองขวบ เธอก็ย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพ และเปิดร้านขายเสื้อผ้าและสินค้าแฟชั่นของผู้หญิง ส่วนรายได้ก็มากพอที่จะใช้จ่ายให้เธอกับลูกได้อยู่สบายไม่เดือดร้อน
“ทำอะไรอยู่ครับคนสวย” เสียงหมอภาคิณดังขึ้นมา ทำให้สองแม่ลูกที่กำลังดูทีวีอยู่รีบหันไปมองพร้อมรอยยิ้ม
“ลุงหมอ!!” คิริณวิ่งไปหาลุงหมอด้วยท่าทางดีใจเมื่อเห็นกล่องขนมร้านโปรดของเธอ
“ดีใจที่เห็นลุงหรือดีใจที่เห็นขนมคะ”
“ดีใจทั้งสองอย่างค่ะ” เด็กน้อยตอบเสียงใส
ส่วนผู้เป็นแม่ได้แต่ยิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ของลูกสาว ที่นับวันจะยิ่งแพรวพราวขึ้นเรื่อยๆ
“แล้วคุณแม่ดีใจหรือเปล่านะที่ลุงมาหา”
“ดีใจสิคะ เพราะคุณแม่ก็อยากกินขนมเหมือนกัน” ไอยลดาแกล้งตอบนอกเรื่องไป ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าคุณหมอต้องการที่จะสื่ออะไร
“แม่เอาไปใส่จานให้นะคะ”
ไอยลดารับขนมจากลุงหมอแล้วเดินเข้าไปในครัว ปล่อยให้ลุงกับหลานเล่นด้วยกัน แต่ขณะที่เธอกำลังจัดขนมใส่จาน เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นมา
“สวัสดีค่ะ”
(พูดเสียงหวานแบบนี้ตลอดก็ดีนะครับ น่ารักดี) ปลายสายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทะเล้น แต่คนฟังกลับหัวใจเต้นแรงขึ้นมาทันที เพราะเสียงนี้เธอจำได้ขึ้นใจ แม้จะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม
“มีอะไรเหรอคะคุณคริสเตียน แล้วคุณมีเบอร์โทรฉันได้ยังไง”
(คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นผม ผมยังไม่ได้บอกเลยนะ! ดีใจจัง ที่คุณจำได้แม้กระทั่งเสียงของผม)
ไอยลดาถึงกับใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาพูดออกมา
“ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรฉันขอวางสายนะคะ”
(เดี๋ยวสิครับ ผมมีธุระสำคัญ)
“คุณมีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ”
(คุณอยู่ที่ไหน ผมไปเจอคุณได้มั้ย ผมไม่สะดวกคุยผ่านสาย) ปลายสายเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงออดอ้อนขึ้นมาทันที
“ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันไม่สะดวกจะเจอคุณ”
“คุณแม่ทำอะไรนานจังเลย ลูกหิวแล้วนะ” เสียงคุณหมอหนุ่มดังขึ้นมาและแน่นอนว่าคนในสายก็ได้ยิน
“เสร็จแล้วค่ะ” ไอยลดาหันไปบอกคุณหมอหนุ่มเสียงหวาน ต่างจากน้ำเสียงที่พูดกับคนที่อยู่ในสาย
“ขอโทษนะคะ ฉันไม่สะดวกคุย”
ไอยลดาตัดสายไปทันที โดยที่ไม่ถามธุระของอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ เพราะเธอคิดว่าเธอกับเขาไม่มีอะไรที่ต้องคุยกันอยู่แล้ว
หลังจากที่ลุงหมอกลับไป ไอยลดาก็ยุ่งวุ่นวายอยู่กลับการแพคของส่งลูกค้า เพราะนอกจากจะขายหน้าร้านแล้ว เธอยังขายออนไลน์อีกด้วย
กริ๊ง~~
เสียงสัญญาณเตือนลูกค้าเข้าร้านดังขึ้นมา พร้อมกับเสียงลูกสาวที่ทำหน้าที่เฝ้าหน้าร้าน
“คุณแม่คะ ลูกค้ามาแล้วค่า”
“ได้ยินแล้วจ้า”
ไอยลดาวางของตรงหน้าแล้วรีบเดินออกมา ก่อนจะพบว่าเป็นคริสเตียนที่กำลังยืนคุยกับลูกสาวของเธออยู่
“คุณลุงมาหาคุณแม่เหรอคะ”
คิริณถามออกไปเสียงใส เพราะเธอจำคุณลุงได้ดี คนที่แพ้กุ้งเหมือนกับเธอ
“ครับ แล้วก็มาหาคิริณด้วย”
คริสเตียนพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แววตาใสซื่อของเด็กน้อยทำให้เขาประหม่าได้เหมือนกัน
“คุณลุงมาหาคิริณทำไมเหรอคะ”
คิริณถามออกไปด้วยท่าทางสงสัย ก่อนที่เสียงของคุณแม่จะดังขึ้นมา
“คุณมีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ”
ไอยลดาถามออกไปพร้อมกับเดินไปหาลูกสาวตัวเล็ก
“คุณให้ลูกนั่งอยู่หน้าร้านคนเดียวได้ยังไง”
เขาไม่ตอบคำถามของเธอ แต่เลือกที่จะถามเรื่องสำคัญกว่า
แต่คำถามของเขากลับทำให้คุณแม่เลี้ยงเดี่ยวหัวใจสั่นไหว เมื่อได้ยินคำว่าลูกจากปากของเขา ผู้ชายที่เธอตัดออกจากชีวิตไปแล้ว
“ฉันเลี้ยงลูกมาแบบนี้ค่ะ แล้วคุณมีธุระอะไร”
ไอยลดาพูดเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น แล้วมองหน้าผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่ามีภรรยาแล้วด้วยสายตานิ่งเรียบ จนคนที่เตรียมตัวมาเป็นอย่างดี ลืมเรื่องที่จะพูดขึ้นมาดื้อๆ เขากลายเป็นคนขาดความมั่นใจไปเลยเวลาอยู่ต่อหน้าเธอ
“คุณแม่ดุคุณลุงทำไมคะ”
ลูกสาวตัวเล็กถามขึ้นมาเมื่อเห็นคุณแม่ทำหน้าบึ้งตึงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติแม่ของเธอยิ้มเก่งและพูดจาไพเราะตลอดเวลา ทำไมวันนี้คุณแม่ถึงพูดกับลุงแปลกๆ เด็กน้อยได้แต่มองด้วยความสงสัย
“แม่ไม่ได้ดุหรอกจ๊ะ หนูไปดูการ์ตูนรอแม่ได้มั้ยคะ แม่จะคุยธุระกับคุณลุงก่อน”
ไอยลดาคุยกับลูกสาวเสียงหวาน รอยยิ้มของเธอก็ดูสดใส จนคนที่มองอยู่เผลอยิ้มตาม
“ได้ค่ะ” เด็กน้อยรีบวิ่งไปเปิดทีวีดูทันทีที่แม่อนุญาต เพราะปกติคุณแม่จะให้เธอดูเป็นเวลา
“ตกลงคุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันคะ”
ไอยลดาพยายามถามเรื่องธุระของเขา เพื่อไม่ให้เขามาสนใจเรื่องของเธอ
“เราจะยืนคุยกันแบบนี้เหรอ”
“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาท เพราะฉันคิดว่าเราไม่น่าจะมีอะไรที่จะคุยกันนานขนาดนั้น”
ไอยลดาพยายามบอกให้เขาเข้าใจว่าเขาไม่ได้สำคัญกับเธอแล้ว จะมาทำตัวสนิทสนมไม่ได้ และที่สำคัญ เขามีครอบครัวแล้ว ไม่ควรมาพูดคุยกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้
“คุณกลายเป็นคนใจร้ายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
คริสเตียนถามออกไปพร้อมกับเดินตามไอยลดาไปยังมุมรับแขก
“ฉันก็เป็นแบบนี้มาตลอด”
“จริงเหรอ”
เขาเลิกคิ้วถามด้วยท่าทางทะเล้น เมื่อเห็นว่าเธอยอมเปิดใจรับฟังเรื่องที่เขาจะพูด
“รีบพูดธุระของคุณมาเถอะ ฉันต้องไปส่งของให้ลูกค้าต่อ”
“ไปส่งที่ไหน แล้วเอาลูกไปด้วยหรือเปล่า จะปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวแบบเมื่อกี้ไม่ได้นะ” คริสเตียนพูดออกไปด้วยท่าทางไม่พอใจ
“นี่คุณคริสเตียน คุณมีธุระจริงๆ หรือเปล่า ทำไมคุณต้องมายุ่งเรื่องของเราด้วย”
“ผมก็แค่เป็นห่วง”
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ฉันเลี้ยงลูกของฉันมากับมือ ฉันรู้ว่าอะไรเป็นอะไร อันไหนควรทำอันไหนไม่ควรทำ”
“โอเคครับ คุณแม่คนเก่ง” คริสเตียนยิ้มทะเล้น
“ถ้าคุณยังไม่พูดธุระของคุณ ฉันคงต้องเชิญคุณกลับ”
“สามีคุณไปไหน”
คำถามแรกของเขาก็ทำเอาหญิงสาวหนักใจขึ้นมาทันที เพราะไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร ทำไมถึงถามออกมาอย่างนั้น แต่เธอก็ยังตอบด้วยน้ำเสียงปกติ เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัย
“ไปทำงานค่ะ”
“สามีคุณขี้หึงมั้ย”
“ถามทำไมคะ อย่าบอกนะว่านี่คือธุระของคุณ” ไอยลดาทำหน้าไม่พอใจกับคำถามของคนตรงหน้า
“เปล่าครับ ผมแค่ถามดู เผื่อว่าสามีคุณเขาขี้หึง ผมจะได้วางตัวถูก” คริสเตียนพูดออกไปพร้อมกับมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาจับผิด
“ถ้าอย่างนั้น คุณก็กลับไปเถอะค่ะ เพราะสามีฉันขี้หึงมาก แล้วก็ไม่ชอบให้ฉันคุยกับผู้ชายด้วย” ไอยลดาพูดออกไปด้วยท่าทางจริงจัง ราวกับดาราที่กำลังเข้าถึงบทบาท
“ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนดีกว่า”
คริสเตียนลุกขึ้นทันทีที่พูดจบ ทำเอาไอยลดาถึงกับงง
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ ถ้าจะให้ดี คุณไม่ต้องมาที่นี่อีกจะดีกว่า”
ไอยลดาก็ลุกขึ้นตามเช่นกัน แต่คำพูดของเธอกลับทำให้คนฟังไม่พอใจขึ้นมา เขามองเธอด้วยสายตาดุดันแล้วเดินเข้าไปประชิดตัวเธอ จนเธอต้องถอยหลัง
“จะทำอะไรของคุณ”
“ทำไมคุณต้องทำเหมือนรังเกียจผมด้วย ทั้งๆ ที่เราก็เคยรู้สึกดีต่อกัน”
คริสเตียนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยเขาจ้องตาเธออย่างรอคำตอบ และจับพิรุธในเวลาเดียวกัน
“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้เราก็มีครอบครัวกันแล้ว ฉันว่าคุณอย่ามายุ่งกับฉันเลยดีกว่า ฉันไม่อยากมีปัญหา”
ไอยลดาพูดออกไปพร้อมกับเอียงใบหน้าหลบ เพราะลมหายใจที่เป่าลดต้นคอกำลังทำให้เธอสติหลุด
“หอมเหมือนเดิม พรุ่งนี้เจอกันนะครับคุณแม่”
คริสเตียนพูดออกไปด้วยน้ำเสียงทะเล้นแล้วหันหลังเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี ต่างจากคนที่ยืนอยู่แทบจะหยุดหายใจ นี่เขาคิดจะมาป่วนเธอเฉยๆ อย่างนั้นเหรอ บ้าที่สุด!!
- ผู้เขียน
