“ขอบคุณมากนะคะ วันนี้แม่บ้านเลยต้องเหนื่อยมากเป็นสองเท่า”
“ไม่หรอกค่ะ” วาเลอเรียตอบ “มันเป็นหน้าที่อยู่แล้วนะคะ แต่วันนี้คุณอีธานออกไปข้างนอกแต่เช้าเลยสงสัยว่าจะมีธุระสำคัญ ก็เลยเหลือแต่คุณท่านกับคุณชาคริยา”
พอวาเลอเรียบอกอย่างนั้นชาคริยาก็สังเกตเห็นว่าคนฟังสีหน้าตกลงเล็กน้อยราวกับผิดหวังที่มาไม่ตรงจังหวะก่อนรอยยิ้มจะระบายบนริมฝีปากอิ่มสีชมพูที่คลี่ออก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะวาเลอเรีย”
“เชิญตามสบายค่ะ อีกสักครู่คุณท่านก็คงจะลงมาจากห้อง”
กล่าวจบแม่บ้านก็เดินกลับเข้าไปในครัวปล่อยให้หญิงสาวทั้งสองคนได้พุดคุยกันภายในห้องอาหารของคฤหาสน์ที่ด้านหนึ่งเปิดโล่งเพื่อให้แสงแดอ่อนยามเช้าสาดส่องเข้ามา
“เชิญนั่งสิคะคุณอันนา”
ชาคริยากล่าวด้วยน้ำเสียงรื่นหูและดูท่าทางอีกฝ่ายจะยิ้มด้วยความสุขอยู่ตลอดเวลา อันนาหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้หลุยส์ที่โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ก่อนที่ชาคริยาจะนั่งตามฝั่งตรงข้าม
