“ทำอะไรกันอยู่ ไม่เห็นหรือไงว่าผู้ใหญ่รออยู่” เสียงของบุษบานั้นกำลังเกรี้ยวกราดเมื่อสิ้นสุดความอดทน
“บัวมั่นใจในตัวเฮียหรือเปล่า” จู่ๆ เขาก็เข้ามากุมมือเธอแล้วเอ่ยถาม หลังจากที่เธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขามองสบตาเธออย่างค้นคว้า ดวงตาของเขาจริงใจมากกว่าครั้งไหนๆ ขณะเอ่ยถาม ทำให้เธอมั่นใจในตัวเขาอย่างไม่ต้องเคลือบแคลงสงสัยอะไรอีก
“ค่ะ บัวมั่นใจในตัวเฮีย”
“ถ้ามั่นใจในตัวเฮียก็ให้เฮียจัดการทุกอย่างได้ไหม”
“เฮียจะจัดการยังไงคะ”
“ปลดภาระที่หนักอึ้งให้บัวไง”
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ พ่อกับแม่ของบัว...”
“เชื่อเฮียหรือเปล่าล่ะ” เขาถามย้ำอีกครั้ง
“ค่ะ”
“ถ้าเชื่อก็ให้เฮียจัดการ โอเคไหม”
“ค่ะ”
“ดีมาก บอกแล้วไงว่าจะดูแลและปกป้อง เมื่อก่อนเราไม่ได้เป็นอะไรกัน เฮียอาจจะพอทนได้ แต่ตอนนี้บัวเป็นเมีย เป็นผู้หญิงที่เฮียยอมรับโดยดุษณีว่ารักหมดหัวใจ ดังนั้นปัญหาของบัวก็คือปัญหาของเฮีย”
บัวบูชาน้ำตา
