ฮุ่ยชิงได้ยินแล้วจะโมโหก็ไม่ใช่ จะโกรธก็ไม่เชิง จะขำก็ขำไม่ออก นางหรือที่เดินเลียนแบบเป็ด ต้นเหตุมาจากเขาทั้งนั้นยังไม่รู้ตัวอีก
เจิ้งอี้เหยียนขมวดคิ้วหนาที่พาดเฉียง นิ่งคิดเพียงชั่วครู่ จึงรู้ว่าเป็นเพราะอะไร รอยยิ้มที่มุมปากผุดขึ้นทีละน้อยแกมเอ็นดูนาง
“หรือเจ้าขาเจ็บ ไปทำอะไรมาจึงขาเจ็บ” เจิ้งอี้เหยียนแสร้งถาม “ข้าจะให้พ่อบ้านเฉิงตามหมอมาดูอาการ”
ฮุ่ยชิงรีบส่ายหน้า นางจะอับอายกว่านี้หากต้องเล่าถึงอาการอันเป็นสาเหตุของการเดินเหมือนเป็ด “ข้าไม่ได้อยากเดินเหมือนเป็ดเจ้าค่ะ ขาของข้าก็ไม่ได้เจ็บ แต่ข้าเจ็บระหว่างขาเพราะเข็มของท่านพี่นั่นแหละ...” ฮุ่ยชิงหน้าเห่อแดงแล้วรีบก้มหน้าตามเดิม ใครจะอยากสบตากับคนแบบนั้น
เจิ้งอี้เหยียนอมยิ้ม ยืนเอามือไพล่หลังสีหน้ากลั้นหัวเราะ หากเขาหัวเราะออกมาจะทำให้นางขัดเคือง รอยยิ้มขององค์ชายรองเจิ้งอี้เหยียนนั้นมีค่ากว่าทองคำ เป็นที่รู้กันว่าไม่ใช่ผู้คนจะได้ช
