บทที่ 9 โลมเลีย 1 (หื่นๆๆ)
1018 คำ
"เข้ามาในห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ระวังโดนนะ..." ลมหายใจอุ่นร้อนถูกพ่นออกไปยังซอกคอขาว กลิ่นของเขาชัดเจนขึ้นในปลายจมูกของเธอ พลันวินาทีที่ได้ยินเสียงของเขา ร่างแบบบางกลับสะดุ้งเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวกับการปรากฏตัวของเขา มือนั้นเผลอปัดโมเดลขนาดไม่ใหญ่บนชั้นวางจนมันหล่นกระทบเข้ากับปลายนิ้วเท้าของเธอ
ตุบ!
"อะ!!..." เสียงร้องของเธอดังขึ้นหนึ่งครั้ง เหมือนมีกระแสไฟฟ้าสถิตตรงปลายนิ้ว
เธอพึ่งรู้เสียเดี๋ยวนี้ว่าอาการเจ็บจนร้องไม่ออกมันเป็นแบบไหน ใบหน้าสวยแดงก่ำ ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากัน นัยตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำที่พร้อมจะไหล เจ็บจนต้องงอตัวเองเอาไว้
"เห๊ย... เจ็บปะเนี่ย" มาร์ตินเอ่นถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก เพราะเห็นใบหน้าของเธอเหยเกซึ่งบ่งบอกได้ถึงระดับความเจ็บที่เป็นอยู่
ฝ่ามือเล็กเอื้อมไปคว้าแขนเขาเอาไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่เพราะเธอเจ็บนิ้วเท้ามากจนไม่รู้ว่าจะต้องเอามือไปไว้ตรงไหนจึงได้แต่กำมันไว้กับแขนล่ำๆ ของเขา
"จะ เจ็บ มะ ไม่ไหว..." เธอบอกเขาเสียงสั่น ในตอนนี้ตะคริวเหมือนจะกินขาเธอจนขยับตัวไปไหนไม่ได้ "ขาฉันเป็นตะคริวช่วยหน่อย"
หลังจากที่เธอพูดไม่ทันจบประโยคดีด้วยซ้ำ วงแขนแกร่งทำการอุ้มเธอขึ้น ก่อนจะพาร่างของเธอไปวางไว้บนขอบเตียง ร่างกำยำนั่งลงด้านล่างโดยมีเธอนั่งอยู่สูงกว่าเขา
"ไหนขอดูหน่อย" น้ำเสียงเขาดูซีเรียสพร้อมด้วยฝ่ามือที่แตะลงบนข้อเท้าของเธอ แต่เพราะกลัวว่าเขาจะทำเธอเจ็บจึงชักเท้าหลบฝ่ามือเขา
"มาร์ติน! อย่าจับ..."
"ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย" น้ำเสียงของเขาคิดจะหงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อยที่เธอกล้าปฏิเสธสัมผัสจากเขา แต่ถึงเธอจะห้ามเขายังไงฝ่ามือเขากลับจับตรงข้อเท้าของเธอเอาไว้พร้อมกับเหยียดมันขึ้นอย่างเบามือ เพื่อให้กล้ามเนื้อขาตรงที่เป็นตะคริวได้คลายตัว
"นายอย่าจับแรงๆ นะ เดี๋ยวเจ็บ..." ถึงแม้เขาจะขยับขาของเธอด้วยสัมผัสที่ไม่ได้แรงนัก แต่เพราะเป็นเขาเธอถึงไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่
มาร์ตินน่ะ ตัวอันตรายที่คอยจะแกล้งเธอเสมอนั่นแหละ สายตาของเธอจดจ้องไปยังฝ่ามือเขาที่จับอยู่ตรงข้อเท้าข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างของเขาจับอยู่ตรงเหนือหัวเข่าของเธอ
เมื่อความปวดจากตะคริวหายไป เหลือไว้เพียงแค่สัมผัสอุ่นร้อนของมือเขาที่ซึมอยู่ในผิวเนื้อ
"ตรงนี้แดง..." เขาพึมพำเสียงแผ่ว พลางไล้ปลายนิ้วจากข้อเท้าของเธอลงไปยังปลายนิ้วเท้าที่แดงเพราะโมเดลตกใจ
นิ้วเขาลูบๆ อยู่ตรงนั้น...
และในตอนนี้เธอพึ่งสังเกตได้ว่ามาร์ตินยังคงอยู่ในสภาพผ้าขนหนูเพียงตัวเดียว หยาดน้ำบนเส้นผมของเขาหยดลงบนขาอ่อนของเธอในบางจุด ผิวกายสีน้ำผึ้งของเขาเต็มไปด้วยหยาดน้ำ บางส่วนไหลลงไปตามซิคแพ็คแน่นๆ ของเขา และตอนนี้ร่างกำยำกำลังนั่งอยู่ต่ำกว่าเธอ ชายผ้าขนหนูในบางจังหวะที่เขาขยับขา มันก็เผลออ้าออกจากกันอย่างวาบหวิว จนเธอต้องเบือนหน้าหนีสิ่งนั้น
ไม่รู้ว่าเขินอายเขาได้ยังไง... แต่ด้วยสภาพที่เขาพึ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ แบบนี้กลิ่นกายหอมๆ บวกกับร่างกายที่สมบูรณ์แบบก็ทำเธอเผลอจินตนาการไปต่างๆ นานา
"เอ่อ.. ฉันโอเคแล้ว นายช่วยไปแต่งตัวให้เรียบร้อยได้ไหม" เธอเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงอุบอิบ ใบหน้าสวยขึ้นซับสีแดงจางๆ มือเล็กดันตัวเขาให้ออกห่างจากเธอเล็กน้อยเพื่อรักษาระยะห่างที่ใกล้กันจนสามารถได้กลิ่นหอมออกจากร่างกายของกันและกัน
ไม่อยากจะยอมรับนักว่ากลิ่นของเขาทำเธอฟุ้งซ่านไปหมด
"ซีหน้าเธอโคตรลามกเลย..." น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นหลังจากนั้น สายตาคู่คมทอดมองเธอที่อยู่สูงกว่าเขาเล็กน้อย
"บ้าเหรอ"
"คิดลามกกับฉันอยู่ล่ะสิ" น้ำเสียงล้อเลียนของเขายิ่งทำให้เธอร้อนตัวจนโพล่งคำตอบใส่เขาไป
"ไม่ได้คิดสักหน่อย" ริมฝีปากเธอขบเม้มเข้าหากันเล็กน้อย รู้สึกเหมือนลำคอแห้งผากเมื่อเห็นร่างกายเขาในระยะใกล้ขนาดนี้
เธอเคยเห็นเขาเปลือยท่อนบนมาหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีครั้งไหนที่มันใกล้จนสามารถเห็นไรขนอ่อนๆ ที่หายลับเข้าไปในปมผ้าขนหนู
"หื่น.." เสียงของเขาพึมพำเสียงแผ่ว แต่เพราะทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก นั่นมันก็ทำให้เธอได้ยินทุกคำพูดของเขา
"อะ! เปล่า" ร่างแบบบางถึงกับหลุดร้องออกมาเสียงแผ่ว เมื่อฝ่ามือของเขาบีบขยำอยู่ตรงขาอ่อนขาวๆ ของเธอ แต่เมื่อจะดึงมือเขาออกมาร์ตินกลับเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
"สายตาเธอมันโลมเลียฉัน" ดวงตาคู่คมไล่มองเธอไปตามกรอบหน้าสวย ผ่านดวงตา ปลายจมูกรั้น และหยุดลงบนริมฝีปากสีสวยที่มันวาวด้วยลิปที่เขาซื้อให้ ก่อนที่สายตานั้นจะหลุบต่ำลงมายังเสื้อของเธอ ที่ไม่รู้ว่ามันร่นลงมาจนเห็นเนินอกดูมๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่
สายตาที่เขาจ้องมองมานั้นมันทำเธอร้อนรุ่มไปหมด
"เปล่าเลยนะ..." ยิ่งเธอปฏิเสธเขามากแค่ไหน ร่างกำยำกลับไล่ต้อนเธอด้วยคำพูดยั่วยวนกันแบบนั้นไม่จบสิ้น
"ตอนนี้ทั้งหน้าเธอ สายตาเธอ ร่างกายเธอมันต้องการฉัน..."
.
.
.
.
พูดคุย
มาร์ตินมันรุกไม่เลิกแล้วววววววววว ตายๆๆๆ ลูกสาวเรามันสู้มือนะบอกเลย
- ผู้เขียน
