บทที่ 8 บ้านเขา... 2
1214 คำ
"อ้าวหนูซี มาหามาร์ตินเหรอ" คำทักทายของป้าพรรณทำเธอถึงกับอุทานอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"ห๊ะ? เมื่อกี้ป้าว่าอะไรนะคะ"
เมื่อกี้ป้าบอกว่าเธอมาหามาร์ตินงั้นเหรอ? หรือเธอแค่หูฝาดไป แต่เมื่อเธอเอ่ยถามไปอีกครั้งป้าพรรณกลับโบกมือกลางอากาศอย่างไม่ใส่ใจเสียอย่างนั้น
"เปล่าๆ ป้าแค่พูดไปงั้นแหละ เข้ามาก่อนสิป้าทำวาฟเฟิลไว้เราอยากกินไหมสูตรเดิมเลย แต่ยังไม่เสร็จนะ" เธอเดินตามป้าพรรณเข้าไปในครัวตามความเคยชิน เพราะชอบมาเล่นกับเดนิสบ่อยๆ ตอนเธอยังเป็นเด็กทำให้สนิทกับป้าพรรณไปโดยปริยาย และป้าพรรณก็เอ็นดูเธอเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง และวาฟเฟิลของป้าพรรณก็คือหนึ่งในของโปรดเธอเลย
"มีวิปครีมใส่ด้วยไหมคะ" เธอถามพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบลูกสตรอเบอร์รี่ที่วางอยู่ในจานขึ้นมากิน
"ถ้าซีอยากกินแบบมีวิปครีมป้าก็จะใส่ให้ ว่าแต่เรามาหามาร์ติน หรือเดนิสหืม?" ป้ายิ้มกรุ้มกริ่มใส่เธอเล็กน้อย
"ซีมาหาเดนิสค่ะ ได้ข่าวว่าน้องอยากได้คำปรึกษาเกี่ยวกับคณะที่ซีเรียน"
เธอบอกป้าไปพลางกลั้นขำ เพราะป้าคงรู้ดีว่าเธอแค่มาหาเดนิส ที่ถามว่ามาหามาร์ตินคงจะแกล้งแซวเฉยๆ นั่นแหละ
ป้าพรรณน่ะตัวชงเธอกับมาร์ตินนัมเบอร์วัน แต่มาร์ตินคงไม่ชอบที่แม่เขาแซวแบบนี้ เพราะใบหน้าเขามักจะหงุดหงิดทุกครั้งที่แม่เขาชงยังไงล่ะ
"อ้อ~ ป้านึกว่ามาหาเจ้าติน ฮ่าๆ ส่วนเดนิสน้องมันยังไม่กลับจากติวสอบเลย ซีขึ้นไปรอบนห้องก่อนก็ได้ตรงนี้มันร้อน"
"ซีขึ้นไปได้เหรอคะ?"
ที่ถามเพราะเธอไม่เคยขึ้นไปบนห้องของเดนิสเลย อย่าว่าแต่ในห้องที่ไม่เคยเข้า โซนชั้นบนเธอไม่เคยขึ้นไปเลยแม้แต่ครั้งเดียว ส่วนใหญ่ที่มาบ้านเดนิสเธอจะอยู่เล่นในส่วนของห้องรับแขกแค่นั้น หรือไม่ก็ห้องหนังสือที่อยู่ติดกัน
"อืม ขึ้นเลยๆ เปิดเข้าไปรอในห้องได้เลยนะ อยู่ชั้นบนห้องขวาน่ะ" ป้าเอ่ยปัดๆ โดยไม่ได้มองหน้าเธอ พร้อมกับเทถุงแป้งลงในถ้วยเพื่อละลายแป้งวาฟเฟิล
"ห้องบนขวาเหรอคะ?" หัวคิ้วของเธอขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เพราะถ้าห้องเดนิสที่ป้าบอกมันอยู่ทางขวา ทำไมมันอยู่ทางเดียวกับห้องของมาร์ตินซึ่งมันติดกับห้องของเธอด้วยนี่สิ
หรือเธอจำทิศผิด?
"ใช่จ๊ะ ห้องทางด้านขวา ซีเปิดแอร์ได้เลยนะ นอนรอก็ได้น้องคงกลับมาในอีกครึ่งชั่วโมงเศษๆ นี่แหละ..."
ป้าพรรณบอกรัวๆ จนเธอแทบจะจับใจความสำคัญอะไรไม่ได้ เพราะดูเหมือนป้าจะยุ่งอยู่กับการตวงสูตรแป้งวาฟเฟิลโดยไม่ได้กันมามองเธออีก
เธอว่าจะถามให้แน่ใจ แต่ก็เกรงใจคนที่กำลังยุ่งเลยได้แต่เดินออกมาจากห้องครัว สองเท้าเดินมาหยุดอยู่กลางบ้านซึ่งเป็นบันไดขึ้นไปยังชั้นสอง
บ้านของป้าพรรณคล้ายกับบ้านของเธอ มีสองชั้น แต่ลักษณะการจัดวางแปลนบ้านไม่เหมือนกัน เธอเดินขึ้นมายังชั้นสองของบ้าน ด้านบนมีห้องแบ่งออกเป็น 4 ห้อง ด้านขวาสองห้อง ด้านซ้ายอีกสองห้อง
เสียงเท้าของเธอที่ย้ำไปตามทางดังก้องไปทั่วบริเวณชั้นสอง อาจเป็นเพราะบนนี้ไม่มีใครมันเลยเงียบไปหมด และคงเดาได้ไม่ยากว่ามันคงเก็บเสียงทุกห้องอีกเช่นเดียวกัน
ปลายเท้าของเธอเดินมาหยุดอยู่ห้องหนึ่งซึ่งอยู่ทางด้านขวาแต่เมื่อใช้มือบิดประตูมันกลับโดนล็อคจากข้างใน
"หรือไม่ใช่ห้องนี้..." เธอพึมพำเสียงแผ่วเมื่อกี้ป้าพรรณบอกเข้าไปได้เลยนี่นา หรือห้องนี้เป็นของมาร์ติน?
เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอเลยเดินไปอีกห้องทันที เพราะไม่ได้อยากเจอหมอนั้นสักหน่อย
ไอ้บ้ากวนประสาทนั่น แค่นึกถึงหน้าเขาเธอก็เดือดปุดๆ แล้ว เมื่อกี้ก็ดันลืมเอากล่องบ้าๆ ที่เขาให้มาคืนด้วยสิ คิดเหรอว่าเธอจะใช้ของแบบนั้นน่ะ ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บใจได้แต่เก็บความแค้นนี้ไว้เอาคืนเขาหนักๆ ตอนเจอกัน
จะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่จะทนไม่ไหว!
แกร๊ก~
เมื่อถึงประตูอีกบานที่อยู่ถัดไปจากอีกห้อง เธอเอื้อมมือไปบิดมันก็พบว่าไม่ได้ล็อค และนั่นก็ทำให้เธอผลักประตูเข้าไปข้างใน กลิ่นน้ำหอมสะอาดๆ ตีเข้าจมูกของเธอในเวลาต่อมา ภายในห้องมืด แต่ไม่ได้สนิทเพราะมีไฟดวงเล็กที่เปิดไว้บนหัวเตียง แต่มันก็ไม่ได้สว่างจนสามารถเห็นอะไรในห้องได้ชัดเจนนัก มือเธอถึงเอื้อมไปกดสวิตช์ไฟที่อยู่ใกล้กัน
ภายในห้องสว่างจ้าขึ้นจากนั้น พลันหัวคิ้วของเธอกับขมวดเข้าหากันอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะภายในห้องนั้นไม่ได้มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากนัก มีเตียง โซฟาตรงปลายเตียง และตู้ชั้นวางหนังสือที่ไม่ได้มีหนังสือ แต่เต็มไปด้วยของสะสมจำพวกโมเดลตัวการ์ตูนเต็มไปหมด
สายตาสำรวจไปยังเตียงขนาดคิงไซส์ที่มีผ้าปูเตียงสีเทาควันบุหรี่ เธอรู้ว่าเดนิสเป็นผู้หญิงแมนๆ แต่ก็ไม่คิดว่าห้องน้องจะอยู่โทนมืดแบบนี้ ไม่ได้มีแค่เตียงที่อยู่ในโทนหม่น แต่ผ้าม่านที่ถูกปิดไว้ด้วยยังเป็นสีดำ
ซีลีนยักไหล่อย่างไม่คิดอะไรมาก ก่อนจะปิดประตูห้องลง
เมื่อกี้ตอนเข้ามาเธอเหมือนจะเห็นว่าไฟในห้องน้ำเปิดอยู่ด้วยเนื่องจากประตูที่มันเปิดแง้มอยู่นิดหน่อยแสงมันจึงตกกระทบออกมา สงสัยน้องคงลืมปิด เช่นเดียวกับแอร์ภายในห้องที่เย็นฉ่ำจนเธอขนลุกซู่
แต่โมเดลที่ตั้งไว้บนตู้โชว์มันก็ดึงดูดความสนใจจากเธอไม่น้อย ไวกว่าความคิดทำให้เธอเดินไปยังชั้นวางตรงนั้น ปลายนิ้วลูบลงบนโมเดลการ์ตูนดังเรื่องหนึ่ง เธอจำได้ว่าเคยอยากได้ตัวการ์ตูนแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยจองทันสักที
"โคตรสวยเลย" คนตัวเล็กพึมพำเสียงแผ่ว สายตาเอาแต่จดจ่ออยู่กับโมเดลที่วางอยู่ข้างหน้า โดยที่ไม่ทันได้สังเกตสิ่งรอบข้างว่ากำลังมีใครบางคนกำลังย่างกรายเข้ามาหาเธออย่างเงียบเชียบ
พลันหลังต้นคอเธอกลับถูกคนที่อยู่ทางด้านหลังกดปลายจมูกลงมาอย่างแผ่วเบา พร้อมด้วยเสียงกระซิบในลำคอที่แหบพร่า
"เข้ามาในห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต ระวังโดนนะ..."
.
.
.
.
.
พูดคุย
รอดปะะะะะะะะะ มาถึงห้องขนาดนี้ 5555555555+
- ผู้เขียน
