“ไม่ต้องกลัวหรอก คุณพ่อกับคุณแม่ของผมใจดี”
ถึงแม้ว่าวินธัยจะบอกแบบนั้นพร้อมรักที่อยู่ในชุดพยาบาลเตรียมพร้อมจะไปขึ้นเวรเช้าก็อดรู้สึกตื่นเต้นระคนตื่นกลัวไม่ได้อยู่ดี มือเล็กที่ถูกวินธัยกอบกุมชื้นไปด้วยเหงื่อ หัวใจของหญิงสาวเต้นถี่รัวแทบไม่เป็นจังหวะตอนที่เขาพาเธอมาที่โต๊ะอาหาร
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อพร้อมรักค่ะ”
พร้อมรักยกมือขึ้นไหว้วิธานกับคุณหญิงวัลยารวมถึงไหว้ปานจิตร์ด้วยท่าทางเกร็งๆ ทั้งวิธาน คุณหญิงวัลยาและปานจิตร์รับไหว้และยิ้มให้หญิงสาวอย่างใจดี แต่นั่นกลับไม่ได้ช่วยให้พร้อมรักรู้สึกตื่นกลัวน้อยลงเลย
“ไม่ต้องเกร็งนะลูก ถือว่านี่เป็นบ้านของหนูก็ได้”
คนที่บอกคือคุณหญิงวัลยา พร้อมรักขยับยิ้มอย่างเกรงใจ ก่อนจะค่อยๆ นั่งลงบนเก้าอี้ที่วินธัยขยับให้อย่างระมัดระวัง
“ขอบคุณค่ะ”
“ยังไงล่ะเราตาวิน พาลูกสาวเขามาแบบนี้ ขออนุญาตพ่อแม่เขาหรือยัง” คุณหญิงวัลยาว่าก่อนจะดึงสายตามาที่พร้อมรัก “หนูไม่
