ร้ายรักลิขสิทธิ์ลวง

กองโบราณคดี กรมศิลปากร กรุงเทพฯ ใบหน้าเรียวสวยที่มีผมยาวสีดำสลวยล้อมกรอบหน้า ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีเชอร์รี่สด นัยน์ตากลมโตราวลูกกวางน้อยมีแว่นสายตาหนาเตอะสวมบดบังความน่ารักน่ามองเอาไว้ มือเรียวบางกำลังตั้งอกตั้งใจเปิดหนังสือเล่มหนาที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเองอย่างขะมักเขม้น วันวิสา รักมณีกานต์หรือน้ำขิง วัย 23 ปี จบปริญญาตรีคณะโบราณคดีจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงมากแห่งหนึ่งในประเทศไทยและได้เข้าทำงานที่กองโบราณคดีได้ปีเศษ ซึ่งงานด้านโบราณคดีนั้นเป็นสิ่งที่เธอรักเป็นอันดับสองรองจากครอบครัวของเธอก็คือพ่อกับแม่ อีกสามวันวันวิสาจะได้ลงพื้นที่จริงในการบูรณะโบราณสถานที่เกิดการชำรุดทรุดโทรมตามกาลเวลา เธอจึงต้องศึกษาข้อมูลของสถานที่แห่งนั้นให้ได้มากที่สุด ถึงจะทำงานมาได้ปีกว่าแต่เธอคิดว่าเธอยังใหม่สำหรับงานนี้อยู่มากจึงไม่อยากให้ตัวเองเป็นตัวถ่วงของคนอื่นๆ ในกองโบราณคดี และที่สำคัญเธอก็อยากให้งานที่รักออกมาสมบูรณ์แบบอย่างที่สุด โดยที่ยังคงโครงสร้างแบบเดิมเอาไว้ให้ได้มากที่สุดเช่นกัน “น้ำขิง มีคนโทร.หาจ้ะ” เสียงเรียกของเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่อย่างเยาวภาทำให้วันวิสาต้องละจากหนังสือเล่มหนาที่อยู่ตรงหน้า เธอแปลกใจเล็กน้อยทำไมคนที่ต้องการติดต่อไม่โทร.เข้ามือถือของเธอ ก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์เคลื่อนที่ลองกดปุ่มดูแล้วพบว่าหน้าจอดับสนิท ร่างบางจึงรีบวิ่งพรวดพราดไปรับสาย “ขอบคุณค่ะพี่เยาว์” วันวิสารับโทรศัพท์มาจากมือของเยาวภาและเอ่ยขอบคุณอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะแนบโทรศัพท์กับใบหูเล็ก “สวัสดีค่ะ วันวิสาพูดค่ะ” “โทร.จากสำนักพิมพ์…นะคะ” “ค่ะๆ” วันวิสาตอบรับเสียงตะกุกตะกัก หัวใจดวงน้อยๆ เริ่มเต้นรัวอย่างไม่เป็นจังหวะเพราะกำลังตื่นเต้น นอกจากเธอจะรักในงานด้านโบราณคดีของเธอแล้ว อีกอย่างหนึ่งที่เธอรักด้วยเช่นกันก็คือการอ่านนิยาย และตอนนี้เธอก็กำลังพัฒนาขึ้นมาอีกขั้นก็คือลองเป็นนักเขียนกับเขาดูบ้าง เริ่มจากเธอลองลงงานเขียนในเว็บนิยายออนไลน์แห่งหนึ่ง ปรากฏว่ามีคนเข้ามาอ่านเป็นจำนวนมาก เธอจึงตัดสินใจส่งต้นฉบับไปให้สำนักพิมพ์ลองพิจารณาดูเพราะมีหลายเสียงบอกว่าอยากได้เป็นรูปเล่ม และตัวเธอเองก็อยากมีผลงานเก็บไว้ดูเหมือนกัน หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ก็ตอนที่ปลายสายเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ทางสำนักพิมพ์ขอแจ้งผลการพิจารณานิยายที่ส่งเข้ามาค่ะ” “ค่ะ” วันวิสาตอบรับเสียงหนักแน่น มือบอบบางกำโทรศัพท์เอาไว้แน่นไม่ต่างกันหัวใจดวงน้อยๆ ก็ยังคงกระหน่ำรัวในอกเช่นเดิม “จะแจ้งว่านิยายที่ส่งเข้ามายังไม่ผ่านพิจารณานะคะ” หัวใจที่เหมือนจะพองโตก่อนหน้านี้ห่อเหี่ยวลงอย่างน่าประหลาด ใบหน้าเรียวยู่อย่างแสนเสียดาย “แต่...” คำว่าแต่ที่ปลายสายเอ่ย ทำให้วันวิสามีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง “ให้นักเขียนลองปรับแก้ตามคอมเมนต์ที่ส่งให้ทางอีเมลแล้วส่งเข้ามาให้พิจารณาอีกครั้งนะคะ” “ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ” วันวิสาตอบรับ ก่อนปากเล็กจะขยับยิ้มเล็กน้อย แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับโอกาสที่มีให้นักอยากเขียนอย่างเธอ มือบางวางโทรศัพท์ไว้ตามเดิม แล้วสาวเท้ากลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง “มีข่าวดีอะไรหรือเปล่าจ้ะ” เยาวภาถาม เมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าหลังจากวางหูโทรศัพท์ “พอดีสำนักพิมพ์โทร.มาแจ้งผลพิจารณานิยายที่น้ำขิงลองส่งไปน่ะค่ะ” “เป็นไงจ้ะ ผ่านหรือเปล่า” “ยังหรอกค่ะ” วันวิสาส่ายหน้าน้อยๆ “แต่ทางสำนักพิมพ์บอกว่าให้น้ำขิงลองปรับแก้ดู แล้วให้ส่งเข้าไปพิจารณาอีกครั้งค่ะ” “อย่างนั้นเหรอ พี่เป็นกำลังใจให้นะ วางแผงเมื่อไหร่พี่จะรีบไปสอยมาไว้ในครอบครองในทันที” เยาวภาพูดอย่างติดตลก เธอก็เป็นอีกคนที่ชอบอ่านนิยายไม่ต่างจากวันวิสานัก “ขอบคุณค่ะพี่เยาว์” สองสาวส่งยิ้มให้กัน จากนั้นจึงก้มหน้าก้มตาจัดการกับงานที่ได้รับมอบหมายที่อยู่ตรงหน้า วันวิสาใช้ชีวิตอยู่ในเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯ เพียงลำพัง ครอบครัวของเธออยู่ต่างจังหวัด ทุกๆ วันหยุดในช่วงสุดสัปดาห์เธอก็จะกลับต่างจังหวัดเพื่อใช้เวลาอยู่กับครอบครัว โดยวันวิสาอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์แห่งหนึ่งในเขตบางพลัดเพราะสะดวกต่อการเดินทางไปทำงานที่กองโบราณคดีซึ่งตั้งอยู่ในเขตนี้ หญิงสาวเพิ่งเริ่มทำงานได้เพียงไม่นาน เงินเดือนที่ได้รับก็เท่ากับเงินเดือนทั่วๆ ไปของผู้ที่จบปริญญาตรี และเธอยังไม่ได้รับการบรรจุเป็นข้าราชการ ต้องรอตำแหน่งมาอีกสักระยะ จึงต้องประหยัดอย่างสุดฤทธิ์ ประกอบกับครอบครัวไม่ได้ร่ำรวยมากนัก พ่อของเธอมีอาชีพขับรถไถดิน ซึ่งได้รับเงินต่อเดือนไม่ถึงหมื่นบาท ส่วนแม่ของเธอนั้นเป็นแม่บ้าน แต่ดีที่ท่านทั้งสองไม่ใช่คนฟุ่มเฟือย ครอบครัวเธอจึงดูไม่ขัดสนมากนัก เรียกว่าพอกินพอใช้ตามอัตภาพ หลังจากเลิกงานวันวิสาตรงดิ่งกลับอพาร์ตเมนต์รีบกลับมาเปิดดูอีเมลที่ทางสำนักพิมพ์ส่งมาให้ เธออยากจะลองปรับแก้แล้วส่งให้สำนักพิมพ์พิจารณาดูอีกสักครั้ง หญิงสาวกวาดสายตาอ่านอีเมลอย่างละเอียดยิบ ก่อนจะสั่งพิมพ์เป็นเอกสารออกมาเพื่อสะดวกในการดูข้อมูลซ้ำเวลาที่เธอปรับแก้ต้นฉบับ ทุกๆ เย็นหลังเลิกงานวันวิสาก็จะตั้งอกตั้งใจปรับแก้ต้นฉบับ หญิงสาวใช้เวลาอยู่ราวๆ สามสัปดาห์จึงแล้วเสร็จ และจึงส่งต้นฉบับให้ทางสำนักพิมพ์พิจารณาอีกครั้ง วันวิสารอผลการพิจารณาต้นฉบับที่เธอส่งไปอย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั่งผ่านไปสองสัปดาห์ ทางสำนักพิมพ์จึงแจ้งผลพิจารณากลับมาทางอีเมล ‘ขอแจ้งผลการพิจารณาต้นฉบับเรื่อง…ค่ะ ผ่านพิจารณานะคะ รบกวนขอข้อมูลทำสัญญาและทำปกตามหัวข้อที่ส่งไปให้ด้วยค่ะ’ ทันทีที่อ่านอีเมลจบ วันวิสาถึงกับกรีดร้องอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง โชคดีที่ตอนนี้เธออยู่ในห้องของเธอ ถ้าเป็นตอนที่อยู่ที่กองโบราณคดีละก็ เพื่อนร่วมงานต้องหาว่าเธอเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ดูจะดีใจมากจนเกินควร แต่เธอก็ดีใจจริงๆ นี่นา จะไม่ให้เธอดีใจได้อย่างไรล่ะ ในเมื่อผลงานเล่มแรกของเธอกำลังจะโลดแล่นสู่สายตาของนักอ่าน ในฐานะคนเขียนเธอก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง นั่นมันผลงานเล่มแรกของเธอเชียวนะ และอิมเมจของพระเอกในเรื่องก็เป็นนักแสดงที่เธอชื่นชอบ ส่วนอิมเมจนางเอกก็คือตัวเธอนี่แหละ นักแสดงชื่อดังระดับโลกกับนักโบราณคดีอย่างเธอเหมาะสมกันที่สุด วันวิสาขยับยิ้มกว้างให้กับจินตนาการอันล้ำเลิศของตัวเอง