หลังจากมื้อค่ำสิ้นสุดลง วันวิสาก็ขอตัวขึ้นด้านบน ส่วนเทอร์รี่ถูกมารดาเรียกไปคุยที่ห้องทำงาน โดยที่โอลิเวอร์ไม่ได้ตามสองแม่ลูกไปปล่อยให้จัดการกันเอาเอง
ทันทีที่บุตรชายตัวดีก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกดล็อกประตูอย่างรู้หน้าที่ บัวแก้วก็สาวเท้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าลูกชายตัวดี ก่อนจะเอื้อมมือไปบิดหูข้างหนึ่งของลูกชายสุดแรงโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว
“โอ้ย! เจ็บนะครับคุณแม่” เทอร์รี่ลูบใบหูข้างที่ถูกมารดาบิดป้อยๆ บัวแก้วจึงยอมละมือออกอย่างไม่เต็มใจ
“เทอร์รี่ เจมส์ เคฮิลล์ ลูกทำอย่างนี้ได้ไง ทำไมไปรังแกหนูน้ำขิงแบบนั้น”
ถ้าตอนนี้ลูกชายยังเป็นเด็กเล็ก บัวแก้วคงคว้าไม้เรียวมาฟาดพ่อตัวดีไปแล้ว ครั้งก่อนก็รังแกวันวิสาไปทีหนึ่งแล้ว เธอก็ยังไม่ได้จัดการ แล้วก็ยังมาครั้งนี้อีก ซึ่งดูแล้วคงเลยเถิดจนเกินจะแก้ไขทั้งริมฝีปากที่บวมเจ่อ รอยจ้ำแดงๆ ตามลำคอ และท่าเดินแปลกๆ นั่นก็ด้วย
“ก็ทำไปแล้วนี่ครับ โอ้ย!” ครา
