ทุกอิริยาบถของคนตัวเล็กอยู่ในสายตาของเทอร์รี่ตลอด เห็นสีหน้าของเธอแบบนั้นทำเอาเขาใจคอไม่ดี ให้ตายเถอะ ถ้าเลือกได้เขาจะไม่ไปอย่างแน่นอน แต่แน่ละ มันคืองาน และเขาจำเป็นต้องไป
ปลายนิ้วเรียวจากมือหนาค่อยๆ ดันใบหน้าที่ก้มงุดให้แหงนขึ้นเพื่อสบตากันและคราวนี้น้ำใสๆ ก็ไหลอาบแก้มนวลอย่างที่วันวิสาไม่สามารถสะกดกลั้นมันเอาไว้ได้
“อย่าร้องไห้เลย พี่ไปไม่นาน”
“ไม่ได้อยากร้องค่ะ น้ำตามันไหลเอง”
คนตัวเล็กกว่าปฏิเสธทั้งที่สะอื้นจนตัวโยน คนตัวโตมองเธออย่างเอ็นดู ก่อนจะใช้มืออีกข้างรั้งศีรษะทุยมาแนบแผ่นอกกว้าง กดจูบลงบนกลุ่มผมหอม มืออีกข้างก็ลูบแผ่นหลังบอบบางอย่างปลอบประโลม จนกระทั่งคนในอ้อมแขนคลายสะอื้น เทอร์รี่จึงดันร่างบางออกจากแผ่นอกกว้างและบังคับให้เธอแหงนหน้าขึ้นสบตากันอีกครั้ง
“เรายังพอมีเวลาอีกสองสัปดาห์ก่อนที่พี่จะเดินทาง และพี่อยากให้น้ำขิงลาพักร้อนเพื่อไปซิดนีย์กับพี่”
นัยน์ตากลมโตมองเขาอย่
