“พี่บอกแล้วให้ระวังๆ เป็นไงล่ะทีนี้ เดี้ยงแบบนี้ วันจันทร์จะไปทำงานไหวหรือไง”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่าตำหนิปนห่วงใย ยามที่เอาร่างเล็กของวันวิสาขึ้นหลังของตัวเองไว้ เขาอุตส่าห์เตือนแล้วแท้ๆ พอเห็นน้ำตกเท่านั้นละ วิ่งเข้าใส่อย่างดีอกดีใจ สุดท้ายเป็นไงล่ะ สะดุดรากไม้จนข้อเท้าพลิกก่อนจะทันได้สัมผัสสายน้ำเย็นๆ ด้วยซ้ำ
“ไหวค่ะ ช่วงนี้น้ำขิงอยู่แต่ออฟฟิศ ไม่ได้ออกภาคสนาม เท้าเจ็บแต่มือยังใช้การได้ดีค่ะ”
วันวิสาพยายามบอกให้ร่างสูงคลายกังวลใจ แต่เจ้าตัวดูจะยังไม่พอใจเท่าไรนัก จากการที่เธอลอบมองใบหน้าคมคาย เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังไม่สบอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง
“ขอโทษคะ น้ำขิงไม่ได้ตั้งใจจะทำตัวให้เป็นภาระ แต่ถ้าพี่เจมส์หนักก็วางน้ำขิงลงก็ได้ค่ะ ค่อยๆ เดินไปก็น่าจะไหว”
วันวิสาบอกเสียงอ่อน แต่หารู้ไม่ว่ากำลังเพิ่มความไม่พอใจให้คนตัวโตเข้าไปกันใหญ่
“ดื้ออีกแล้วนะ ขาเดี้ยงแบบนี้คืนนี้โดนพี่ลงโทษหนัก
