ร่างสูงของเจ้าของห้องกำลังหลับใหลอยู่บนเตียงกว้างในช่วงบ่ายคล้อย ผู้รับใช้ที่ปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยมอย่างวันวิสาจึงค่อยๆ พาตัวเองออกมานอกห้องอย่างเงียบเชียบที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และฟ้าคงเห็นใจเธออยู่บ้าง ทำให้เธอสามารถพาตัวเองออกมานอกห้องได้สำเร็จโดยที่เจ้าของห้องยังคงหลับสนิท
มือเล็กพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะไม่ทำให้เกิดเสียงดังยามที่เธอปิดประตูไม้สีเข้มบานใหญ่ และเป็นอีกครั้งที่เธอทำสำเร็จ คนตัวเล็กพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก มือเล็กสองข้างตบเบาๆ ที่หน้าอกของตนเองอยู่สองสามครั้งเพื่อเรียกขวัญและกำลังใจ
ร่างเล็กหมุนตัวเตรียมก้าวเดิน แต่หันมาพบกับใครบางคนที่ยืนฉีกยิ้มกว้างให้เธออยู่ก่อนแล้ว คนตัวเล็กจึงทำได้เพียงหยุดยืนอยู่กับที่
“คุณป้า!”
บัวแก้วเดินนำวันวิสามาที่ห้องทำงาน โดยบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย รอยยิ้มแสนใจดีที่ปรากฏออกมาจากใบหน้าคนสูงวัยที่ยังคงสะสวย ทำให้วันวิสาไม่กังวล
