หลังจากที่เธอเคาะประตูอยู่เพียงชั่วครู่ คนด้านในก็เอ่ยปากอนุญาตให้เธอเข้าไปได้ คนตัวเล็กไม่รอช้ารีบสาวเท้าก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว
“คุณเทอร์รี่มี…”
“คุณบอกคุณแม่ว่าผมบังคับให้คุณนอนในห้องด้วยอย่างนั้นหรือ”
คนตัวเล็กยังไม่ทันเอ่ยจบประโยค คนตัวโตก็พูดแทรกขึ้นมา ทั้งยังพาร่างสูงของตัวเองมาหยุดตรงหน้าเธอ เว้นระยะห่างไม่ถึงช่วงตัว ปากเล็กจึงชะงักค้างกลางอากาศ กะพริบตาถี่ๆ อยู่สองสามครั้ง ก่อนจะจับใจความสำคัญในสิ่งที่เขาถามได้และรีบตอบกลับในทันที
“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ”
“ฮึ! ไม่ใช่ แล้วคุณแม่จะรู้ได้ยังไง ถ้าคุณไม่ได้พูด ผมไม่ได้พูด แล้วใครกันล่ะที่เป็นคนพูด”
คนตัวโตยิ้มเยาะ และน้ำเสียงยามที่เอ่ยกับเธอก็เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน จนคนฟังอย่างวันวิสาเริ่มจะมีอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมาแล้วเหมือนกัน
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะบอกคุณแม่ของคุณ ก็แค่เผลอหลุดปากไปเท่านั้นเอง”
“ฮึ! เผลอหลุดปากหรือตั้งใจจะบอกกันแน่”
“คุณ
