ใบหน้าคมคายโน้มลงต่ำจนปลายจมูกโด่งได้รูปของเขาแทบจะสัมผัสกับปลายจมูกที่เชิดรั้นนิดๆ ของเธอ ลมหายใจร้อนผ่าวกระทบลงใบหน้าเนียนใสจนแทบจะมอดไหม้ ใบหน้าของเธอถึงกับขึ้นสีแดงจาง ใจดวงน้อยก็เต้นคร่อมจังหวะเพราะการที่ได้ใกล้ชิดกับคนตัวโตจนเกินควรวันวิสาต้องปิดตาแน่นแล้วเบือนหน้าไปอีกทางเพราะมิอาจทนจ้องมองสายตาคมกริบที่มองเธออย่างจงใจได้อีกต่อไป
“เก่งขึ้นแล้วนี่ ถ้าเก่งจริงจะหลบสายตาผมทำไม”
“ฉะ…ฉัน”
คนตัวเล็กกว่าตอบเสียงกระท่อนกระแท่น พยายามเอนตัวหลบสุดชีวิตยามที่อีกฝ่ายจงใจโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้าหาเธอไม่หยุดหย่อน และสุดท้ายการที่เอนตัวมากเกินไป ร่างเล็กจึงเสียหลักล้มแผ่หลาลงบนที่นอนอย่างไม่เป็นท่า
“ทำแบบนี้ บอกว่าคุณกำลังอ่อยผมก็ไม่น่าจะผิด ใช่ไหม”
ร่างสูงยกยิ้มร้ายกาจ แล้วยัดเยียดข้อกล่าวหาเดิมๆ ให้เธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ใบหน้าเรียวสวยสะบัดไปมาอย่างเชื่องช้าเพราะต้องก
