เสียงเรียกของบัวแก้วทำให้วันวิสาได้สติขึ้นมาก่อน คนตัวเล็กรีบขืนตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรง ด้วยความที่เทอร์รี่ไม่ทันได้ระวัง คนตัวเล็กจึงหลุดออกจากวงแขนของเขาได้อย่างง่ายดาย แล้วรีบพาตัวเองลงไปยืนข้างเตียง คนตัวโตทำท่าจะขยับตามเธอไปถ้าไม่ติดว่าคนด้านนอกยังส่งเสียงเรียกพร้อมทุบประตูรัวๆ เขาจึงบอกให้เธอไปซ่อนตัว แล้วไปเปิดประตูให้มารดา
“ครับแม่”
ทันทีที่ลูกชายตัวดีเปิดประตู บัวแก้วรีบเยี่ยมหน้าเข้าไปด้านใน กวาดสายตามองรอบๆ เมื่อไม่เห็นคนที่ตามหาจึงพ่นลมหายใจแรงๆ ออกมา
“ลูกเห็นหนูน้ำขิงบ้างไหม”
“ลูกสาวคุณแม่น่ะหรือครับ” เทอร์รี่ถามยิ้มๆ จนบัวแก้วอดหมั่นไส้ลูกชายตัวดีไม่ได้ เลยใช้มือข้างหนึ่งทุบไปที่ไหล่กว้างเบาๆ เจ้าตัวก็เสแสร้งร้องดังลั่นราวกับเจ็บเสียเต็มประดา
“โอ๊ย! เจ็บนะครับแม่”
“เฮอะ! เจ็บบ้างก็ดี ทีนี้จะตอบแม่ได้หรือยังว่าเห็นหนูน้ำขิงเขาบ้างหรือเปล่า”
“ลูกสาวคุณแม่?” ร่างสูงหันหน้
