คนตัวโตเดินนำออกมาก่อน คนตัวเล็กเดินตามมาด้านหลังโดยเว้นระยะห่างจากเขาพอสมควร จนมาถึงบริเวณบันไดวนที่จะลงไปชั้นล่าง ร่างสูงหยุดก้าวเดินขึ้นมาอย่างกะทันหัน วันวิสาจึงต้องหยุดตามไปด้วย
“เวลาเดินลงบันไดก็ระวังๆ หน่อยนะ เกิดตกบันไดขึ้นมา ไม่บันไดก็พื้นด้านล่างคงได้เป็นรอยกันพอดี”
คนตัวโตบอกโดยไม่ได้หันมามองเธอ แต่วันวิสาก็รู้ดีว่าเขากำลังเตือนเธอ ไม่ใช่เพราะห่วงใย แต่เป็นเพราะห่วงบันไดกับพื้นบ้านต่างหาก
“เข้าใจแล้วค่ะ”
เมื่อวันวิสารับคำอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ เทอร์รี่จึงก้าวเดินต่อ โดยมีวันวิสาก้าวตามมาโดยอยู่ห่างจากเขาประมาณสองสามขั้นบันได เหลือบันไดอีกเพียงไม่กี่ขั้นทั้งคู่ก็จะถึงชั้นล่าง แต่คนตัวโตดันหยุดก้าวเดินอย่างกะทันหัน คนตัวเล็กไม่ทันได้ระวังจึงกระแทกเข้ากับแผ่นหลังกว้างเข้าอย่างจัง ด้วยความตกใจและกลัวว่าตนเองจะตกลงสู่พื้นด้านล่าง แขนกลมกลึงจึงสวมกอดเอวสอบเอาไว้แน่นอย่างไม่ได้ตั้ง
