สายตาของทั้งคู่เต็มไปด้วยความคิดถึง...
ชีวาเอ่ยเบาๆ
“อมยิ้ม…หลานน้ามาอยู่ที่นี้เองหรอกเหรอ?”
อมยิ้มพยักหน้า พร้อมกับน้ำตาเอ่อ
“ฮือ…คุณน้าขา! คุณน้ามารับชีวาเหรอคะ!”
ทั้งสองรีบลุกขึ้นกอดกันแน่น ร้องไห้ออกมาด้วยความคิดถึงและความสุขที่ได้พบกันอีกครั้ง
บรรยากาศรอบโต๊ะอาหารหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
เสียงครัว เสียงแก้วเสียงช้อนเหมือนเลือนหายไป
เหลือเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรง และเสียงสะอื้นเบาๆ ของสองคนที่โหยหากันมานาน
ชีวาใช้มือลูบหลังอมยิ้มเบาๆ
“น้าคิดถึงอมยิ้มมากนะ… หนูปลอดภัยน่าดีใจมาก"
อมยิ้มเผลอซบไหล่ชีวา น้ำตาไหลไม่หยุด
“ฮือ…คิดถึงคุณน้ามากเลยค่ะ ฮือ!!”
ควินยืนอยู่ใกล้ๆ ยิ้มบางๆ มองภาพตรงหน้าอย่างอบอุ่นในใจ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสุข และความพอใจที่ได้เห็นคนสองคนนี้กลับมาอยู่ด้วยกัน
ควินเอ่ยเบาๆ แต่เสียงนั้นชัดเจนจนทุกถ้อยคำเหมือนสะกิดเข้าไปที่ใจ
“นี่คือรางวัลของ
