ความเงียบนั้นกลับทำให้หัวใจเต้นดังขึ้น เธอรวบรวมความกล้า สูดหายใจแผ่ว ก่อนถามเสียงเบามาก
“…คืนนี้คุณไม่ทำอะไรฉันใช่ไหมคะ”
เพียงชั่ววินาที แววตาของควินเปลี่ยนไป เขาเหมือนจะหัวเราะ แต่กลั้นไว้ ริมฝีปากกระตุกน้อยๆ ราวกับห้ามตัวเองไม่ให้แซวเธอหนักกว่านี้
“ถ้าฉันทำ…”
เขาก้มลงช้าๆ จนใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับเธอ
“เธอไหวเหรอ ชีวา?”
ร่างบางสะดุ้งวาบ แก้มขึ้นสีแดงสดตั้งแต่หน้าไปจนถึงใบหู มือเล็กรีบโบกไปมาเหมือนจะดับไฟที่เพิ่งลุกขึ้นในอกตัวเอง
“มะ… ไม่ค่ะ พักเถอะนะคะคุณ!”
ยังไม่ทันที่เธอจะถอยหนี ควินก้าวเข้ามาใกล้ จับข้อมือเล็กไว้เบาๆ แต่มั่นคง ก่อนจะรวบร่างเธอขึ้นอุ้มโดยไม่บอกล่วงหน้า
“วะ… วางก่อนค่ะ! ฉันเดินเองก็ได้”
“รู้ แต่ฉันอยากอุ้ม”
น้ำเสียงเขานุ่มจนเธอเถียงไม่ออก ชีวาถูกวางลงบนที่นอน โดยที่แรงของเขาอ่อนโยนจนทำให้หัวใจอ่อนยวบ
ควินตามลงมานอนด้านข้าง ก่อนดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่นเหมือนกอด
