“ได้สิครับ ตอนที่ลูกคลอดน่ะยังใส่ชุดที่เล็กกว่านี้อีกนะ ถ้าน้องคลอดแล้วธรณ์ต้องดูแลน้องให้ดีเหมือนที่ดูแลน้องธารนะคะ”
น้องธรณ์ยิ้มกว้างเหมือนกำลังรับภารกิจสำคัญ เขาพยักหน้าหงึกๆ
“ผมสัญญาครับ ผมจะเป็นพี่ชายที่เก่งที่สุด จะไม่ให้น้องร้องไห้เลย ถ้าน้องร้องผมก็จะอุ้มน้องไว้เอง”
น้องธารกำลังนั่งกอดตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลอ่อน พอได้ยินพี่ชายพูดอย่างนั้นก็อดที่จะถามขึ้นไม่ได้
“แล้วหนูล่ะคะคุณแม่ หนูจะได้อุ้มน้องด้วยมั้ย” แม้จะยังพูดไม่ชัดมากแต่พวกเขาก็พอเข้าใจได้ ภีมพิมลหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบออกไป
“ได้สิคะ แต่ต้องอุ้มด้วยความระวังนะคนเก่ง”
“หนูจะระวังมากๆ เลยค่ะ”
เด็กหญิงยกมือขึ้นชูสองนิ้วราวกับให้คำมั่น ขณะที่เธียรทรรศน์ที่ยืนพิงกรอบประตูห้องนั่งเล่นอยู่เงียบๆ มาสักพัก เฝ้ามองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจพองโต
ชายหนุ่มก้าวเข้ามาหาพวกเขา เสียงทุ้มอบอุ่นดังขึ้น
“คุยอะไรกันอยู่ครับเด็กๆ ของพ่อ เสียงดังเชี
