ภายในโกดังเก่าริมแม่น้ำ เงาสลัวจากหลอดไฟฟลูออเรสเซนต์ที่กะพริบแผ่วเบาเป็นระยะทำให้บรรยากาศน่าขนลุก เสียงหยดน้ำที่รั่วลงจากหลังคาดังก้องสะท้อนไปทั่วบริเวณเหมือนเสียงหัวใจของใครบางคนที่กำลังเต้นรัวด้วยความหวาดหวั่น
ประตูเหล็กถูกผลักออกด้วยแรงที่เกือบทำให้มันกระแทกกับผนังสนั่น
“แบม! ฉันมาแล้ว” เสียงทุ้มเข้มของเธียรทรรศน์ดังขึ้นทันทีที่ก้าวเข้าไปด้านใน
“คุณหมอ” น้ำตาของภีมพิมลไหลออกมาทันทีที่เห็นหน้าเขา อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ประสบอุบัติเหตุ ไม่ได้บาดเจ็บอย่างที่เธอนึกกลัว
“คุณพ่อ…ช่วยด้วย!”
เสียงลูกชายดังขึ้นทันทีที่เห็นหน้าพ่อตัวเอง
ภาพตรงหน้าทำให้เขาหายใจขาดห้วง ภีมพิมลถูกมัดมือไพล่หลังนั่งอยู่กับพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นริมเสาเหล็กเก่าๆ ใบหน้าอ่อนหวานที่เขาคิดถึงทุกคืนเต็มไปด้วยน้ำตา ข้างกายเธอคือน้องธรณ์ ลูกชายตัวน้อยที่กำลังสะอื้นไห้ ลำตัวเล็กๆ ถูกพันเชือกจนแน่นจนแขนขาวๆ แดงช้ำ
และข้าง
