ภีมพิมลสะอื้นแรง ใบหน้าเปียกชุ่มด้วยน้ำตาเมื่อได้ยินคำว่ารักแม้ในสถานการณ์ที่กดดันที่สุด
“คุณหมอ…ขอบคุณนะคะ…ที่บอกรักฉัน…แต่ฉันทนเห็นคุณหมอหรือลูกต้องตายไม่ได้จริงๆ เพราะฉันก็รักคุณมากเหลือเกิน”
“แบม...” เธียรทรรศน์มือสั่นกับคำรักที่เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาใจร้ายกับเธอเหลือเกิน
เธอหันไปสบตาลูกชายที่ร้องไห้จนตัวสั่น
“น้องธรณ์…ลูกต้องอยู่ต่อไปนะคะ อยู่กับคุณพ่อของลูก… แม่จะรักลูกตลอดไป”
“คุณแม่!!!” น้องธรณ์ร้องลั่น สะบัดตัวดิ้นแต่เชือกแน่นเกินไป น้ำตาไหลพรากจนหน้าแดง
เสียงหัวเราะเย็นชาของพงศวัตก้องสะท้อนในโกดังเก่าร้างที่มีเพียงไฟสลัวจากหลอดนีออนสั่นไหวอยู่ด้านบน กลิ่นอับชื้นผสมกลิ่นสนิมคละคลุ้งไปทั่ว ราวกับบรรยากาศแห่งความตายคืบคลานเข้ามาทุกขณะ
“พวกมึงนี่รักกันดีนะ…”
พงศวัตกระตุกยิ้มเย็นชาในขณะที่มือยกปืนขึ้นอย่างมั่นคง น้ำเสียงที่ลอดผ่านไรฟันเต็มไปด้วย
