“พี่บลู! พี่บลู.....” น้ำฟ้าตกใจตื่น มือเล็กยกขึ้นทาบอกของตัวเองเพราะการหอบหายใจ ใบหน้าซีดเผือกเหงื่อแตกพลั่ก
“หนูน้ำ...” น้ำฟ้าหันไปตามเสียงเรียก
“คุณแม่!....”
“ใช่จ๊ะ!...แม่เอง” หนูนากล่าวออกไปอย่างใจดี น้ำฟ้ามองรอบๆตัว ทุกอย่างเปลี่ยนไปไม่ใช่สถานที่ที่ก่อนหน้าที่เธอจะหมดสติ แต่เธอนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเพราะเสื้อผ้าที่เป็นชุดของโรงพยาบาลพร้อมกับสาย น้ำเกลือ
“พี่บลู!!!..พี่บลูอยู่ไหนคะ” น้ำฟ้าถามหาอดัมทันทีที่จำเหตุการณ์ได้
“หนูน้ำใจเย็นๆก่อนนะจ๊ะ...ตอนนี้พี่บลูยังอยู่ในห้องผ่าตัด...แต่พี่เขาจะปลอดภัยแน่นอน” หนูนาบอกออกไปอย่างเข้าใจหญิงสาวตรงหน้าเป็นอย่างดีว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไร เพราะตัวเธอเองก็เคยอยู่จุดนี้มาก่อน
“หนูเห็นพี่บลู...เอ่อ...จริงๆนะคะ...พี่บลูจะปลอดภัยจริงๆนะคะ” น้ำฟ้าพูดไปพร้อมกับน้ำตายังคงไหลออกมา และภาพที่อดัมล้มลงและเลือดไหลออกมามันยังติดตาเธออยู่เลย
“
