“ข้าคิดว่ามิได้ตายจากการโดนสัตว์ทำร้ายหรอก หากเป็นคมธนูของท่านโหว ข้ามั่นใจว่าร้ายกว่าสัตว์ป่าพวกนั้นหลายสิบเท่านัก...หรือไม่ใช่?”
นี่คงเป็นชะตาที่นางต้องเจอ เขาตั้งใจมาหานางครั้งนี้เพื่อต้องการให้นางออกไปด้านนอก หากมีคนร้ายมาทำร้ายในป่า เขาจะมิมีความผิดใด
หึ...นับว่าวางแผนได้แยบยลนักนิ่งอันโหว...!
อวดดี...!
เขาคิดในใจ เหตุใดสตรีผู้นี้มิเคยยอมลงให้เขาเลยแม้เพียงนิดเล่า
“เช่นนั้นฟ้าสางพรุ่งนี้ ข้าคงมิเห็นเจ้านอนสันหลังยาวในเรือนดอกท้อกระมัง” ว่าจบเขาก็เดินสะบัดชายเสื้อออกไป แต่เหล่าทหารยังรั้งอยู่ที่เรือนไม่ยอมไปไหนเพราะเป็นคำสั่งของท่านโหว
จิวฮวาพ่นลมหายใจออกมาเมื่อเขาจากไป ไอความกรุ่นโกรธยังลอยวนรอบกายนาง เขาไม่เคยพูดจาดีกับนางเพียงครึ่งคำ แบบนี้นางยังจับจุดมิได้เลยว่าเขารักนางที่ตรงไหนกัน
“นายหญิงเจ้าคะ”
“ข้ามิเป็นไร...คืนนี้นอนให้ไวหน่อยเถิดพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
“แต่ในป
