ยามซวี (19.00 - 20.59 น) จิวฮวาที่พักผ่อนจนเต็มที่แล้วลุกขึ้นมานั่งด้านนอกตรงเก้าอี้โยก ที่จื่อฝูบอกว่าอวิ๋นหยางทำไว้ให้นาง ดวงตาเล็กมองไปที่ประตูทางเข้าเรือนดอกท้อ กำลังรอคอยคนที่บอกว่าจะมานอนกับนางด้วย แต่ป่านนี้ยังไม่กลับมาที่เรือน กระทั่งข้าวเย็นก็ปล่อยให้นางกินคนเดียว ทั้งที่แรมเดือนที่ผ่านมานั้นเขาเป็นผู้ป้อนให้ทั้งอาหารและยา จากคนที่เอาแต่ใจเวลาเขาอยู่ยามนี้ไม่มีคนเอาใจกลับรู้สึกใจหวิวชอบกล
“นายหญิง...พักผ่อนก่อนดีหรือไม่ท่านโหวน่าจะกลับดึกเจ้าค่ะ” จื่อฝูมองนายหญิงที่เพ่งมองไปแต่หน้าเรือนก็อดสงสารไม่ได้ ตอนเมื่อก่อนเอาแต่หลีกหนี ยามนี้ห่วงหาคงเป็นเพราะกำลังตั้งครรภ์อารมณ์ย่อมไม่ปกติ
“ข้ามิได้รอเขาเสียหน่อย”
“โกหกบ่าวโกหกได้เจ้าค่ะ แต่ว่าโกหกหัวใจตัวเองได้ที่ไหนกัน มาเถิดต่อให้ไม่เสี่ยงแท้งแล้วก็ยังต้องพักผ่อนให้มาก ค่อย ๆ เดินเจ้าค่ะ” จื่อฝูพยุงนายตัวเองให้ลุกขึ้นจากม้าโยกเดิน
