ล่วงเข้าวันที่สาม ในที่สุดท่านโหวก็มีคำสั่งให้เปิดประตูเรือนดอกท้อ ทำเอาสองบุรุษหนุ่มที่อยู่เคียงรู้สึกเบื่อหน่าย เพราะอุตส่าห์ขนข้าวของไปให้ฮูหยินจนเต็มเรือนหวังให้อยู่สักครึ่งหนาว
“ท่านโหวเหตุใดไวนักขอรับ”
“สามวันแล้วข้าคิดว่านางคงสำนึก”
“ไม่ใช่ว่าเจ้าคิดถึงนางจนกินไม่ได้นอนไม่หลับหรอกนะ จากที่ข้าสังเกตการณ์ เจ้าสั่งให้งดน้ำอาหารแก่เรือนดอกท้อ แต่เป็นเจ้าที่ไม่กินไม่นอนเสียเอง ข้าไม่เข้าใจ” คนปากสว่างเช่นโหยงเยี่ยนมีหรือจะปล่อยผ่าน
“ใครว่า”
“ข้านี่แหละ หรือเจ้าจะแก้ตัว”
“...”
แน่นอนว่าเขาย่อมแก้ตัวไม่ได้ เป็นเช่นนั้นจริง ๆ แต่เขาเป็นถึงจอมทัพไร้พ่าย จะแพ้ให้กับสตรีเชลยชั้นต่ำเช่นนั้นได้อย่างไร
“ยอมรับเสียเถิด...” กุนซือหนุ่มรำคาญยิ่ง เห็นใบหน้ารู้แล้วว่าคะนึงหาทุกเช้าค่ำ มิใช่ว่าเสพติดการเข้าหอกับสตรีแล้วหรอกนะ
“เจ้าหยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว งานการไม่รู้จักไปทำ”
“เจ้าลืมแล้
