โจวเจิ้งหลี่มองดวงหน้างดงามของจิวฮวาด้วยประกายตาที่ฉีกงกงเองก็อ่านไม่ออก เขาไม่กล้าปล่อยให้ฝ่าบาทอยู่กับฮูหยินแม่ทัพลำพัง จึงอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลาทั้งยังกลัวเรื่องความเหมาะสมอีกด้วย
“ฝ่าบาท ยามห้ายแล้ว พักผ่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีกงกงดูแลฝ่าบาทมาตั้งแต่ยังเยาว์และเป็นห่วงสุขภาพของ
ฝ่าบาทมากกว่าผู้ใด
“ข้าชักรู้สึกว่าวังหลวงนี่เงียบเหงานะ ก็เมื่อเห็นนาง” เสียงเข้มกล่าวออกมาเลื่อนลอย ดวงตาทอแสงสุกใสและรู้ว่าตัวเองนั้นหลงเสน่ห์นางเข้าให้แล้ว
นางราวกับนางจิ้งจอกจำแลงกาย!
“ฝ่าบาท!!!” ฉีกงกงหนักใจขึ้นมาทันที เพราะนี่คือสตรีต้องห้ามไปแล้ว หากฝ่าบาทให้เข้าวังตั้งแต่ครั้งนั้น มิแน่ว่านางอาจจะเป็นหนึ่งเดียวในวังหลังของฝ่าบาทก็เป็นได้
แต่โชคชะตานำพาให้พลัดพรากแล้ว คงมิอาจหวนคืนได้ ทั้งยังเห็นท่าทางของท่านแม่ทัพเองก็เป็นห่วงในสตรีผู้นี้ไม่น้อย
“ข้าเชื่อคำทำนายนั่นมากเกินไปหรือไม่?” ดวงตาเจ็บปวดม
