กี่ภพกี่ชาติข้าก็พบพานสามีเลวผู้นี้

บทที่ 5 ภรรยาร้อนสามีร้าย 1/2

คนที่ตรากตรำเรื่องบนเตียงมาตลอดคืน เดินเข้าอย่างว่องไว เพียงชั่วพริบตาก็ข้ามสะพานสระมรกตไปถึงหน้าประตูเรือน ความเงียบงันที่แสนผิดปกตินี้ ทำให้คนเป็นแม่ทัพใจสั่น

นี่ข้าหวาดกลัวสิ่งใด!

ครืด...!!!

มือหนายกขึ้นเลื่อนประตูที่เป็นบานเลื่อนออก เพราะที่เรือนนี้ออกแบบให้ต่างจากเรือนใหญ่ ทั้งตกแต่งเป็นเรือนบุปผา หากเป็นบานเลื่อน เปิดออกมาจะชมสวนดอกท้อตรงหน้าอย่างงดงามได้ ทั้งมองจากตรงนี้ไปก็เห็นสระมรกตดูแล้วสบายตายิ่ง

แต่ยามนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมาเชยชมบุปผาหรือทิวทัศน์งดงามของเรือนนี้หรอก คนที่ส่งมาอยู่เรือนนี้ต่างหากที่เขาอยากเห็นหน้า

ร่างสูงเดินเข้าไปสอดส่ายสายตา แต่เมื่อไม่เห็นคนที่ตามหาหัวใจกลับเต้นตึกตักจนเร่งสาวตรงเข้าไปในห้องนอน

ท่านโหว...ท่านโหว...!

เสียงตะโกนลั่นตามหลังท่านโหวมาทำให้จื่อฝูทิ้งทุกอย่างที่ห้องซักล้าง แล้วรีบวิ่งมาที่ห้องนอนของนายตน แต่เมื่อมาถึง เห็นสองบุรุษกำลังจะเข้าไปด้านในจึงรีบเข้ามาขวางไว้

“เดี๋ยวท่านทั้งสองเข้าไปไม่ได้นะ” จื่อฝูทุ่มสุดตัวเลื่อนประตูมาปิดไว้ นางเพียงไปชั่วครู่ มีคนบุกรุกถึงเรือนฮูหยินเช่นนี้ จวนแห่งนี้มีกฎระเบียบหรือไม่

“เหตุใดเข้าไปไม่ได้” โหยงเยี่ยนอยากเข้าไปดูเช่นกันว่าเกิดอะไรขึ้นในเรือนฮูหยินกันแน่ ท่านโหวถึงได้เร่งรีบเช่นนี้

“ยังไงก็ไม่...ข้าบอกว่าไม่ได้”

ฮูหยินเรือนกายไร้อาภรณ์เช่นนั้น หากบุรุษอื่นเข้าไปคงไม่มีหน้าอยู่ที่จวนนิ่งอันโหวนี้แล้ว

“แต่ท่านโหวเข้าไป...” เสี่ยวหมิงชี้ไปด้านใน ทำให้ดวงตาของจื่อฝูตกตะลึง

ร่างเปล่าเปลือยที่มีเพียงผ้าห่มคลุมกายโดยมีผ้าที่ชุบน้ำหมาดวางที่หน้าผาก ใบหน้าแดงก่ำด้วยพิษไข้ แม้จะดื่มน้ำสมุนไปก็ยังไม่ทุเลาลง จนได้ยินเสียงเอะอะด้านนอกจึงสะลึมสะลือลืมตาขึ้น แม้ว่ารู้สึกเหมือนเรือนกำลังหมุนเคว้ง กับศีรษะที่หนักอึ้งราวกับมีหินทับอยู่ก็ไม่ปาน มือเล็กหยิบผ้าที่วางบนศีรษะออก ยันกายลุกจากเตียงแต่ทว่ากลับรู้สึกปวดร้าวที่ศีรษะทำให้นางหลับตานิ่วหน้า...

“เกิดอันใดขึ้น!” เสียงแหบพร่าเอ่ยทั้งยังไม่ได้สอดส่ายสายตามองว่าผู้ใดยืนจ้องเขม็งอยู่ ผ้าห่มที่เคยห่อหุ้มนั้นค่อย ๆ ร่วงมาระยังเนินอก รอยริ้วแดงที่โดนกระทำไปเมื่อคืนจากฝีมือชายใจทรามเช่นนิ่งอันโหวปรากฏชัดเจน จนคนที่ยืนอยู่กลืนน้ำลายเหนียวลงคออึกแล้วอึกเล่าราวกับร่างกายกำลังขาดน้ำ และต้องการดื่มน้ำที่ไม่ใช่น้ำเปล่า

“เจ้า...เจ้าเป็นอันใด” เสียงที่สำลักน้ำลายเมื่อผ้าห่มผืนหนาร่วงมาจนเห็นปลายยอดถันหมิ่นเหม่ ทำให้โหวน้อยของเขาลุกชันอึดอัดเป้าไปหมด

ขณะจิวฮวาที่กำลังซึมซับความเจ็บปวดกาย จู่ ๆ เสียงที่ไม่อยากได้ยินก็ดังขึ้น พลางเดินเข้ามาประชิดนางที่เตียง ทำให้สองมือผวาดึงผ้าห่มขึ้นปิดถึงคอ และถอยร่นไปติดชิดผนังอีกฟากของเตียง

“ทะ...ท่านโหว...ท่าน...ท่านมาได้อย่างไร” เสียงแหบราวกับเป็ดร้องเอ่ยออกมา ทำให้คนฟังรับรู้ได้ว่านางกำลังไม่สบาย แล้วเหตุใดไม่ให้คนไปแจ้งเล่า

“เจ้าไม่สบายทำไมไม่ให้คนไปแจ้ง นางกำนัลเจ้าขาหักแล้วหรือ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างต้องการดุนาง พลางนั่งที่เตียงรั้งร่างของนางเข้ามา เพื่อจะดูว่าเป็นอันใดมากหรือไม่

แน่นอนว่าเขาจับชีพจรเป็น และทหารทุกคนได้รับการฝึกให้ปฐมพยาบาลเบื้องต้นสำหรับเรื่องฉุกเฉินในกองทัพ และที่สำคัญที่ทำให้เขาโกรธ คือนางมานอนแก้ผ้าเช่นนี้ได้อย่างไร หากไม่ใช่เขาที่เข้ามาจะเกิดอันใดขึ้น แล้วยังสองคนที่เอะอะด้านนอกอีก

“ปล่อย...ปล่อยข้า...ข้าไม่เป็นอันใด” จิวฮวาร้องประท้วงออกมาพร้อมออกแรงดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนที่รั้งนางไปกอด

ยามนี้ไม่เหมาะ...นางไร้กำลังต่อกร!

“เมื่อคืนไม่เห็นกล่าวเช่นนี้ จำได้ว่าร้องขอข้าครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งกอดรัดข้าเสียแน่นจนแทบจะจมกลืนเข้ารวมเป็นร่างเดียวกัน เจ้าลืมสิ้นแล้วหรือ” เขาโต้กลับการทักท้วงของนางทั้งดิ้นรนขัดขืนทั้งที่ตัวเองอ่อนแอ

อวดดีนัก!

นางมองตาเขาด้วยแววตาเจ็บปวด และไม่เถียงกลับอีก คนเป็นสามีก็ได้ใจกล่าวความหยาบคายต่อ

“หรือที่เจ้าดีดดิ้นเช่นนี้ ต้องการให้ย้ำชัดเรื่องเมื่อคืนอีกรอบใช่หรือไม่” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์มองโลมเลียไปยังร่างของนาง ยามนี้นอกจากไอร้อนที่พวยพุ่งออกจากกายจนเขารู้สึกได้ ก็ยังมีรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ ที่ทำไว้ แต่มิทำให้เขารังเกียจเลยสักนิด กลับทำให้รู้สึกว่าเรื่องเมื่อคืนนั้นรื่นเริงนัก

“ต่ำช้านัก!” นางพูดใส่หน้าคนเช่นเขา ขนาดสตรีกำลังอ่อนแอเช่นนี้ยังคิดเรื่องบัดสี คงทำเรื่องแบบนี้เป็นปกติกระมัง

ดวงตาที่เชยชมร่างนางนั้นมืดดำ ราวกับเมฆฝนกำลังก่อตัว เมื่อสิ้นเสียงด่าจากปากน้อยที่เขาบดขยี้เมื่อคืนอย่างย่ามใจ จนอยากขยี้มันอีกครั้ง

“เจ้าด่าข้าต่ำ พ่อเจ้าไม่ต่ำยิ่งกว่างั้นหรือ รังแกสตรีที่มีครอบครัวต่อหน้าลูก แล้วเจ้าเป็นลูกของชายต่ำช้าเช่นนั้น เจ้าสูงกว่าข้างั้นหรือ” เสียงที่ดังมากขึ้นพร้อมกับขบสันกรามจนดังกรอดเรียกความไม่พอใจออกมา เส้นเลือดที่ขมับบวมปูดชัด และคำพูดที่เจือด้วยความชิงชังกับสายตาลุกวาวอย่างต้องการเผาไหม้นางให้เป็นจุณปรากฏต่อหน้านาง

นางรู้ว่าตนเองกระตุ้นต่อมโกรธของเขาเข้า แล้วอย่างไร ความผิดพ่อต้องโยงมายังลูกด้วยหรือ เขามิคิดข้อนี้เล่า