บทที่3 เจ็บก็ยังรัก
1639 คำ
ลลินดาข่มตาหลับด้วยหัวใจพองโตเล็กน้อยกับการใกล้ชิดของอีกฝ่าย กว่าจะสะดุ้งตื่น เมื่อเสียงนาฬิกาปลุกขึ้นมาตีห้าครึ่งของเช้าวันใหม่ ปกติหญิงสาวตื่นก่อนตั้งเวลานาฬิกาปลุกเสียด้วยซ้ำเพื่อเตรียมตัวทำบุญใส่บาตรตอนเช้าทุกวัน
แต่วันนี้ร่างกายเธอปั่นป่วนกับการใกล้ชิดของสีหราชแทบนอนไม่หลับ กว่าข่มตาหลับด้วยความอ่อนเพลียเกือบฟ้าสางของอีกวัน
ร่างอรชรแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาสาวปีสี่ของการสอบวันสุดท้ายของวันนี้ก่อนที่เธอจะจบหลักสูตรอุดมศึกษา หญิงสาวไม่ลืมเก็บสร้อยเพชรจี้เล็กเป็นของขวัญแทนใจติดตัวอยู่กระเป๋าสะพายสีซีดเก่า ๆ ที่เธอโปรดปรานใช้มัน
เหตุที่ไม่ยอมสวมใส่สร้อยเพชรราคาแพงกว่าตัว กลัวว่ามารดาเขาเคลือบแคลงสงสัยว่าเธอไปอ่อยลูกชาย ความจริงเขาบังคับสวมใส่ให้ลำคอขาวเนียนกับมือเอง โดยที่เธอไม่มีสิทธิ์โต้แย้งใด ๆ
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูสองสามครั้งติดกัน ลลินดาคิ้วขมวดมุ่นแปลกใจ และเสียงเข้มต่อมาทำให้เธอคลายความสงสัย
“แต่งตัวเสร็จหรือยัง ฉันรอเธออยู่ หนูลี่”
สีหราชให้สัญญาไว้แล้วว่าเป็นคนขับรถพาส่งเด็กเรียน และเขาตั้งใจพาหญิงสาวเข้ามารับประทานอาหารเช้าร่วมกันกับบิดามารดา
“เสร็จแล้วค่ะคุณสิงห์”
ตะโกนบอกกลับไปให้อีกฝ่ายได้ยินด้านนอกห้อง ลลินดาแอบใจหายกับอีกไม่กี่วันต้องจากบ้านอธิฐ์โภคินไป เดินตามทางของตัวเองที่ยังไม่รู้จุดหมายปลายทางแน่ชัด
สีหราชเองก็นอนไม่หลับเช่นเดียวกัน กลิ่นสาบสาวหอมกรุ่นละมุนติดตัวจากเนื้อหอมหวานของเด็กอุปการะตัวเอง จากคนที่เคยตายด้านอารมณ์ทางเพศ ไม่สุงสิงยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหน
เพราะมีความหลังแสนเจ็บปวดฝังขึ้นใจ กลับเกิดอาการผิดปกติส่วนล่างแข็งขึงของร่างกายตัวเอง ถามตัวเองว่าเกิดเรื่องบ้าบออะไรขึ้น
เขาไม่ชอบเป็นสมภารกินไก่วัด แม้ว่าไก่วัดตัวนี้จะน่าลิ้มลองรสชาติอยากกินมาก ต้องข่มมันเอาไว้!
“มาแล้วค่ะคุณสิงห์ ขอโทษที่ลิลลี่แต่งตัวช้านะคะ เมื่อคืนลิลลี่อ่านหนังสือสอบจนดึกยันเช้าติดต่อกันหลายวัน แล้วก็...”
ลลินดาหอบหนังสือและอุปกรณ์การเข้าสอบจบปีสี่วันสุดท้ายออกมาจากห้องพักชั้นด้านล่างของบ้าน พยายามหาข้ออ้างแก้ตัว เขาเมินหน้าหนี ไม่ฟังคำแก้ต่างของเด็กเลี้ยงแกะ
“ไม่ต้องหาความให้มันมาก เสร็จแล้วก็รีบไปได้ วันนี้ฉันต้องเข้าไปพบลูกค้าคนสำคัญ นัดกับเจ้าของไร่แสงจันทร์ อ้อ แล้วไม่ต้องโทรมาให้ฉันไปรับ เพราะฉันไม่ว่าง กลับรถเมล์ก็ได้ โตกันแล้ว ฉันไม่อยากมีภาระ”
“ค่ะคุณสิงห์”
หัวใจเคยพองโตคับแน่นอกกลับห่อเหี่ยวลงชั่วพริบตา ลลินดาหลุบตาต่ำรีบสาวเท้าเดินตามหลังร่างสูงเข้ามาภายในห้องอาหาร
“คุณพ่อคุณแม่ล่ะ” น้ำเสียงห้วนจัดหันมาร้องถามอุษา ปกติบิดามารดาของเขาติดบ้าน ไม่ค่อยอยากออกไปไหนได้
“คุณพิวัฒน์กับคุณเชยชมออกไปทำธุระข้างนอกแต่เช้าแล้วค่ะคุณสิงห์ เห็นบอกว่าจะทำบุญตักบาตรและก็หาฤกษ์การจัดงานแต่งงานของคุณสิงห์กับผู้หญิงที่พวกท่านกำลังหาให้อยู่ค่ะ” แม่บ้านใหญ่เอ่ยอย่างไม่เต็มเสียง กลัวถูกพายุอารมณ์ร้ายของท่านประธานสีหราชลง
“บัดซบ! เรื่องบ้าอะไรกัน ยุคสมัยไหนแล้วกับการบีบบังคับคลุมถุงชน ฉันไม่ยอมแต่งงานกับคนที่แม่หาให้เด็ดขาด”
สีหราชระบุความต้องการแข็งกร้าวเหมือนเดิม ชายหนุ่มอารมณ์เสีย ไม่ยอมแตะต้องอาหารเช้าพร้อมขึ้นเสียงดังใส่ลลินดาอย่างลืมตัว
“แต่ว่าคุณเชยชมรักและหวังดีต่อคุณสิงห์นะคะ ท่านคงอยากเห็นคุณสิงห์มีคนที่สามารถดูแลได้ และอยากเห็นคุณสิงห์มีลูกเอาไว้สืบสกุลต่อไปนะคะ”
ลลินดาเกลี้ยกล่อมคนโมโหร้อนค่อยลดระดับใจเย็นลง แอบเจ็บปวดลึก ๆ เมื่อรู้ว่าเขากำลังแต่งงานกับคนที่ครอบครัวเลือกให้ แต่เธอต้องยอมรับความจริง
“แค่มีลูกก็พอ ไม่ถึงขั้นกับแต่งงานหรอกหนูลี่ ฉันไม่อยากผูกมัดกับใครตอนนี้ ถึงแต่งงานไปแล้วก็เลิกกันไปอยู่ดี” เขาคิดอย่างคนเห็นแก่ตัว
“ลิลลี่เข้าใจคุณสิงห์ค่ะ”
ลลินดาพยักหน้ารับเบา ๆ กับความต้องการแน่วแน่ของผู้ปกครองตัวเอง เธอแปลบปลาบในหัวใจ รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่เคยมีหัวใจรักใคร
ระหว่างทางที่รถยุโรปคันโปรดของสีหราชเคลื่อนตัวออกจากบ้าน นักศึกษาสาวลลินดาแอบใช้สายตาชำเลืองมองคนข้างกายกำลังจดจ่ออยู่กับเส้นทาง หลังจากเขากระชากคนตัวเล็กยังไม่แตะอาหารเช้าเลยสักครั้ง เขายังตายด้านทางอารมณ์ห่วงหาอาทรผู้อื่น
แต่ความคิดของลลินดากลับถูกดับลง เมื่อสีหราชตั้งใจซื้อขนมปังกับนมโกโก้ที่เธอชอบ
“เมื่อกี้ฉันขอโทษด้วยที่ควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วพาลอารมณ์ใส่หนูลี่ ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของหนูลี่ต้องมารับรู้อะไรด้วย วันนี้สอบวันสุดท้าย ตั้งใจให้เต็มที่ละ ฉันอาจจะไม่ว่างมารับเธอ”
สีหราชแอบรู้สึกผิดกับเด็กตัวเอง ชายหนุ่มหัวเสียกับการบังคับคลุมถุงชนแต่งงานของมารดาเพียงเพื่อต้องการทายาทสืบสกุลตระกูลอธิฐ์โภคิน ความจริงเขาไม่ต้องแต่งงานก็ได้ แค่จ้างมาผู้หญิงอื่นมาอุ้มบุญ
พอคลอดลูกให้เขาเสร็จก็ต่างคนต่างไป และปัญหาหนักใจคือผู้หญิงคนไหนจะยอมรับเงื่อนไขของเศรษฐีหนุ่มชื่อดังของจังหวัดเชียงรายนี้ได้
“ขอบคุณค่ะคุณสิงห์ ถ้าอยากให้ลิลลี่ช่วยอะไร ลิลลี่ยินดีทำทุกอย่างค่ะ คุณสิงห์มีพระคุณกับลิลลี่มาก อย่างไรลิลลี่ก็อยากอยู่ข้างกายคุณสิงห์ไว้แบบนี้นะคะ”
ลลินดาเอื้อมมือไปแตะแผ่นหลังมือแกร่งเบา ๆ ขณะรถยนต์เคลื่อนตัวมาจอดหน้ารั้วมหาวิทยาลัย มุมปากหยักลึกของราชสีห์ยิ้มยากขึ้นนิด ๆ และหายไปชั่วพริบตาโดยที่เธอไม่ทันสังเกตเห็น
“ยุ่งเรื่องของคนอื่น เอาของตัวเองให้รอดก็เถอะ ยายเด็กแก่แดด”
สีหราชกระเซ้าเบา ๆ กับแรงกำลังใจเล็กน้อยของเด็กที่เลี้ยงเองกับมือ เธอไม่อยากเป็นเด็กอุปการะของเขา อยากเป็นมากกว่านั้น
“ค่ะคุณสิงห์ เดินทางไปทำงานปลอดภัยนะคะ”
ลลินดาฝืนยิ้มรับกับหัวใจรวดร้าว ความรู้สึกแอบรักเจ้าตัวฝ่ายเดียวเก็บซ่อนลึกเอาไว้สุดใจ หญิงสาวไม่กล้าจะสารภาพรักก้อนเนื้อข้างในเต้นรัวแรง กลัวว่าถูกสายตาตวัดขุ่นเคืองอย่างรังเกียจเข้าใส่
เธอไม่กล้าถูกสีหราชเกลียดและขยะแขยง ขอเธอรักษาบาดแผลหัวใจอยู่ฝ่ายเดียว ต่อให้ใช้เวลานานแค่ไหนกว่าเยียวยาได้ ก็ดีกว่ารักคนไร้หัวใจอย่างสีหราช
รักได้ แต่ต้องรักตัวเองด้วย อย่าไปทุ่มเทให้คนที่ไม่เห็นค่า เมื่อถึงตอนนั้นคนที่เจ็บปวดหนักมากสุดคือตัวเธอเอง ลิลลี่
ลลินดาก้าวลงจากรถ เธอส่งรอยยิ้มอ่อนหวานกับผู้ปกครอง(จำเป็น)ของตัวเอง ขณะขับรถเคลื่อนตัวออกจากบริเวณแถวนั้น หญิงสาวลอบถอนหายใจหนัก ตัดใจหันมามุ่งมั่นกับการสอบวันสุดท้าย และจะกลายเป็นวันที่เธออยู่ใกล้ชิดเขาจากบ้านอธิฐ์โภคิน หลังหมดสิ้นสัญญาอุปการะเลี้ยงดูเด็กกำพร้า
……
สำนักงานใหญ่ บริษัทบูรพาเกียรติ
ท่านประธานภาพลักษณ์สุดแสนหล่อรวยและเพอร์เฟกต์มารับช่วงต่อจากบริษัทตระกูลอธิฐ์โภคินของครอบครัว บริษัทบูรพาเกียรติคือชื่อที่บรรพบุรุษเขาก่อตั้งมาเนิ่นนาน และประสบความสำเร็จจากรุ่นสู่รุ่น
ธุรกิจทำเกี่ยวกับรับเหมาก่อสร้างค่อนข้างมีชื่อเสียง เป็นที่รู้จักของเหล่าลูกค้า และกำลังสานต่อรีสอร์ตและเจ้าของไร่ส่งออกโคนมเนื้อต่างประเทศ เลขาทางนั้นก็ติดต่อหาโดยตรงว่าอยากหาบริษัทรับเหมาก่อสร้างเพื่อสร้างรีสอร์ตใหม่เพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยว
ซึ่งเขาดูจากโปรไฟล์เจ้าของไร่แสงจันทร์ว่าเป็นชายหนุ่มอายุรุ่นคราวน้อยกว่าเขา และยิ่งเซอร์ไพรส์ว่านั่น พยัคฆ์เคยเป็นรุ่นน้องรหัส
“คุณสิงห์ครับ เจ้าของไร่แสงจันทร์มารอท่านอยู่ข้างในห้องทำงานของท่านแล้วครับ” ดิษฐา เลขาหนุ่มเอ่ยรายงาน
ร่างสูงของสีหราชก้าวเดินเข้ามาสู่ด้านในบริษัทบูรพาเกียรติด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เด็ดขาด จริงจังกับเรื่องงาน เขาเดินตรงเข้าไปในลิฟต์ชั้นสูงสุดของผู้บริหารตามด้วยเลขาหนุ่ม เขาพยายามข่มอารมณ์โกรธกรุ่นเมื่อเช้าลดลง ดิษฐาสะกิดท่านประธานกำลังใจเหม่อลอยคิดถึงเด็กสาวน้อยลิลลี่
“สวัสดีครับคุณสีหราช”
“สวัสดีครับคุณพยัคฆ์ หวังว่าเราจะกลายเป็นผู้ร่วมงานกันที่ดีนะครับ ขอให้คุณไว้วางใจบูรพาเกียรติของเรา”
สองหนุ่มยืนจับมือสัมพันธ์ไมตรีกัน ต่างคนต่างรู้อยู่แก่ใจแต่ไม่พูดมันออกมา สร้างความสัมพันธ์ร่วมกับเจ้าของธุรกิจและลูกค้าคนสำคัญเป็นครั้งที่สองเจอนานกัน หลังจากเรียนจบจากมหาวิทยาลัย สายสัมพันธ์ของรหัสรุ่นพี่รุ่นน้องต่างออกไปใช้ชีวิตตามทางของตัวเอง นับว่าเป็นเรื่องดีที่สีหราชร่วมจับมือทำงานกับรุ่นน้องรหัสตัวเอง พยัคฆ์ แอเรียสพอร์ต เจ้าของไร่แสงจันทร์
- ผู้เขียน
