บทที่1 อย่าเล่นกับสีหราช
1629 คำ
“หนู...”
ท่าทางละล่ำละลักของคนตัวเล็กเพิ่มความโกรธกรุ่นในใจของเขาเดือดดาล สีหราชคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่าง ว่าแล้วเขาเอื้อมไปหยิบสร้อยเพชรเล็กจากใต้ลิ้นชักแล้วออกคำสั่งคนตัวเล็กหันหลังมา เธอทำตามไม่อิดออด
ลลินดาหายใจติดขัด สัมผัสความร้อนผ่าวที่แก้มสากแนบแก้มนวลของเธอ จนกระทั่งสร้อยเพชรประดับอยู่ในลำคอเนียนขาวผ่องของเธอ สีหราชแอบสูดดมกลิ่นกายหอมละมุนจากตัวเด็กในปกครอง ตัดใจถอยห่างออกมาเก็บซ่อนอารมณ์ส่วนลึกที่สุด
“อย่าคิดจะขัดคำสั่งของฉันอีก และก็ห้ามถอดมันเด็ดขาด สร้อยเส้นนี้ฉันให้เธอเป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้า เธอสมควรได้รับมัน หนูลี่”
“ลิลลี่กลัวว่าจะทำสร้อยของคุณสิงห์หายนะคะ ลิลลี่ไม่มีเงินมากมายจะจ่ายชดเชยค่าเสียหาย กลัวถูกคุณสิงห์ดุลิลลี่ค่ะ”
ลลินดาบอกด้วยความเกรงใจ เขามอบโอกาสชีวิตใหม่ให้กับเธอ ไม่กล้าหวังสูงอาจเอื้อมแตะของราคาแพงเกินตัว โดยเฉพาะสร้อยเพชรเส้นนี้มีคุณค่าทางจิตใจ
“ถ้าไม่อยากถูกฉันดุ เธอก็ควรใส่มันติดตัวเอาไว้ เธอเป็นคนเรียนเก่ง ไปคว้าเกียรตินิยมมาให้ฉัน น้าภพวัติคงภูมิใจที่มีหลานสาวเก่ง และฉันดีใจที่เห็นเด็กของฉันส่งเสียให้เรียนเกือบจนจบเติบโตกลายเป็นคนที่มีคุณภาพ แล้วคิดเอาไว้หรือยังว่าอยากทำงานอะไรต่อ หลังเรียนจบแล้วนั้น”
คำพูดของชายหนุ่มแอบหลงรักทำเอาลลินดาเจ็บปวดนิด ๆ ที่เขาถามเพื่อต้องการหาวิธีไล่เธอออกจากบ้านอธิฐ์โภคิน หญิงสาวหลุบตาต่ำเก็บซ่อนความรวดร้าวคับแน่นข้างใน
“ยังไม่ทราบเลยค่ะ ลิลลี่ไม่รู้ตัวเองชอบอะไร” กว่าเธอจะคว้านหาเสียงตัวเองเจอ
“ฉันถามใหม่ แล้วความฝันของเธอคืออะไร”
คำถามนี้ยากกว่าคำถามที่ตอบไปแล้วเมื่อสักครู่อีก ลลินดาเงยหน้ามองใบหน้าคมสันอย่างไม่เข้าใจ สีหราชกระตุกยิ้มมุมปาก เธอเรียนสาขาการบัญชีตามที่เขาต้องการและเธอก็ทำมันได้ดีเสียด้วย
“ความฝันของลิลลี่เหรอคะ ลิลลี่ไม่รู้ค่ะ” ปฏิเสธคนต่อหน้าอย่างอับอายกับความฝันตัวเอง
“ไม่รู้จริงหรือว่ามีอยู่แล้วแต่ไม่กล้าบอกให้ผู้ปกครองตัวเองรู้กัน ลลินดา” เขากดเสียงต่ำเรียกชื่อจริงของคนตัวเล็กให้หวาดหวั่น
“....”
เมื่อเห็นคนตัวเล็กชะงักค้างกลางอากาศ ในฐานะที่สีหราชเป็นผู้ปกครองเรื่องทุกอย่าง เขาลูบศีรษะเธออย่างนึกใคร่เอ็นดู ท่าทางตื่นตระหนกของลูกกวางเผลอทำเอาฉายาเสือยิ้มยากหลุดขำเล็กน้อย ก่อนเปล่งวาจาให้เธอผ่อนคลายกับเรื่องนี้
“มีอะไรก็ไปทำเถอะ หมดหน้าที่คอยดูแลฉันแล้ว ฉันจะทำงานค้างต่อให้เสร็จ”
เพียงเท่านั้นมีรอยยิ้มสดใสของหญิงสาวออกมากับคำพูดแสนใจดีจากคนที่เธอเคารพรักมาก
“ค่ะคุณสิงห์”
“เดี๋ยว” เขานึกคิดได้บางอย่างจึงเรียกชื่อเธอ
ร่างอรชรกำลังหมุนตัวเดินออกจากห้องกำลังหันหน้ามาด้วยสีหน้าคิ้วขมวดมุ่นเล็กน้อยอย่างแปลกใจ สีหราชสะดุ้งโหยงกับรอยยิ้มหวานไร้เดียงสาของเธอ
ใจเย็น ท่องไว้ นั่นมันเด็กกว่าผมเลยนะนั่น ห้ามกินเด็ดขาด สิงห์!
“มีอะไรอีกหรือเปล่าคะคุณสิงห์” เธอถามแล้วยิ้มจนตาหยี
“พรุ่งนี้ต้องไปสอบอีกวันใช่มั้ย พรุ่งนี้ฉันจะไปส่งเธอถึงข้างในมหา’ลัยเอง จำคำสอนของฉันใช่ไหมว่าอย่าริมีแฟนตอนเรียนเดี๋ยวเสียอนาคต”
ผู้ปกครองจำเป็นทำหน้าดุดัน สีหราชค่อนข้างเดือดดาลที่เธอมาขออนุญาตเขาเรื่องการมีแฟนครั้งแรก และคบเพื่อนผู้ชายมาส่งเธอถึงหน้าบ้าน โดยเขาให้เหตุผลอ้างกับเด็กไม่รู้จักโตว่า...
‘เป็นสาวเป็นแส้ให้ผู้ชายมาส่งถึงที่บ้าน รู้ไปถึงไหนอายไปถึงที่นั่น ฉันส่งเงินค่าเทอมให้เธอเข้าเรียนที่ดี ๆ เพื่อศึกษาหาความรู้ทำมาหากินในอนาคต ไม่ใช่แรดเข้าไปหาผัวรวย แล้วผลที่ตามมาคือฉันต้องเสียหายกับเด็กที่ไม่ยอมอยู่ในโอวาท’
‘ตะ แต่เจมมี่เขาเป็นสาวประเภทสองนะคะ แล้วเขาก็เป็นหมาไม้กันท่าให้ผู้ชายอื่นมาหาลิลลี่ คุณสิงห์อย่าพาลอาละวาดไปทั่วสิค่ะ’
‘สรุปว่าฉันผิด?’
เขาชี้นิ้วหันมาใส่ตัวเองด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ สีหราชโมโหตัวเองเอาอารมณ์โกรธกรุ่นมาตัดสินหญิงสาวโดยไม่ฟังอีกฝ่ายอธิบายชัดเจนก่อน
‘ใช่ค่ะ คุณสิงห์ผิดเต็ม ๆ ไม่มีเหตุผล กล่าวหาว่าลิลลี่เสีย ๆ หาย ๆ ทั้งที่ลิลลี่ไม่เคยเป็นอย่างที่คุณสิงห์พูดด้วยซ้ำ’
เธอสมควรโกรธผู้ปกครองทำตัวเหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจ ไม่มีวุฒิภาวะ เป็นตัวอย่างผู้ใหญ่ที่ดีให้กับนักศึกษาสาว
‘โอเค ๆ ฉันยอมแพ้แล้วก็ได้ เธอนี่มันเด็กเถียงผู้ใหญ่ไม่ตกฟากจริง ๆ ฉันขอสั่งเธอว่าอย่าคิดมีความรักหรือมีแฟนเด็ดขาด’
‘ถ้าหลังจากลิลลี่เรียนจบแล้ว คุณสิงห์ก็อนุญาตได้ใช่ไหมคะ’ เธอแกล้งถามเล่นกับผู้ปกครองทำหน้าเคร่งขรึมตลอดเวลา
‘เมื่อถึงตอนนั้นจริง ค่อยว่ากันอีกที’
“ลิลลี่จำขึ้นใจตลอดเลยค่ะว่ากฎข้อห้ามของคุณสิงห์มีอะไร ลิลลี่ไม่คิดอยากมีแฟนตอนนี้หรอกค่ะ”
คำพูดของลลินดาทำเอาคนคิดนึกย้อนอดีตหลุดออกจากภวังค์ เจ้าของน้ำเสียงดุที่เกือบเป็นตะคอกหันมาบอกเชิงไล่คนตัวเล็กจากห้องทางอ้อม
“รู้อย่างนั้นก็ดี ฉันจะได้สบายใจ หมดธุระของเธอแล้ว มายืนเสนอหน้าอีกทำไม ฉันต้องการอยู่คนเดียวตามลำพัง”
“ค่ะคุณสิงห์”
ลลินดาพยักหน้ารับคำ เธอหวาดกลัวกับสายตาคมกริบวาบวับด้วยเพลิงโทสะมองมาทางตัวเอง แล้วเดินออกจากห้องโดยปิดประตูให้อย่างมีมารยาท
สีหราชตั้งสติตัวได้ว่าเผลอใช้สายตาสนใจเรือนร่างอรชรแนบเนื้อกับชุดกระโปรงสั้นเลิกเห็นเข่าอ่อนขณะขยับตัวเสียดสีกับร่างกายสมสัดส่วนของเธอ เลือดร้อนกายแกร่งร้อนวูบวาบอย่างน่าประหลาด คับแน่นโป่งพองอยู่ภายใต้ส่วนลับของกางเกงสแล็ค
“หยุดมองได้แล้วสิงห์ ก็แค่เด็กที่ฉันจำใจเลี้ยงไว้ตามคำขอของภพวัติเท่านั้น”
สีหราชบอกความรู้สึกข้างใน เขาสลัดเรื่องเด็กเลี้ยงของตัวเองปัดทิ้งอย่างไม่มีสมาธิในการทำงานเมื่อมีภาพคนตัวเล็กคอยวนเวียนอยู่เป็นประจำ
ผมควรหักห้ามใจมากกว่านี้ จากเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมกลับเติบโตมาเป็นสาวสวยใหญ่โตโดยเฉพาะส่วนนั้นที่อยู่บนหน้าอก ไซส์เสื้อนักศึกษาต้องซื้อเปลี่ยนให้ทุกปี ส่วนนั้นจะขยายใหญ่มากถึงขนาดไหนกัน
……
ลลินดาอยากร้องกรีดด้วยหัวใจคับแน่นพองโต หญิงสาวข่มอารมณ์ความขัดเขินไว้และรีบเข้ามาปิดประตูห้องนอนเข้ามาอยู่ชั้นล่างของบ้าน เธอยกมือปิดปากส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ
แค่แอบยืนมองดูชายหนุ่มคนที่เธอเคารพรักเทิดทูน ยกย่องบูชาอย่างสุขหัวใจ ไม่คิดไม่ฝันว่าเข้าใกล้สีหราชแนบชิดกายแกร่งร้อนวูบวาบ หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ
มือเรียวสวยค่อย ๆ ลูบสร้อยเพชรจี้เล็กที่สวมประดับบนลำคอขาวเนียนด้วยหน้าแดงก่ำอับอาย สัมผัสแก้มร้อนแนบแก้มเธอเพียงเสี้ยววินาทีเดียว ทว่ากลับตราตรึงฝังใจของหญิงสาววัยสิบสองปีใกล้เต็มอีกไม่กี่เดือน
ความฝันของลิลลี่คือการอยู่เคียงข้างกายของคุณสิงห์ ไม่ว่าจะในฐานะเด็กอุปการะหรือฐานะอื่นที่สามารถมองเห็นคุณสิงห์อยู่ห่าง ๆ ได้ ลิลลี่ก็ยอม แต่ลิลลี่ไม่กล้าบอก กลัวว่าคุณสิงห์จะโกรธ
ลลินดาสลดวูบหนึ่งเมื่อแอบคิดว่าเขาอาจแต่งงานกับผู้หญิงที่คู่ควรและเหมาะสมทั้งฐานะเพียบพร้อม เด็กอุปการะต่ำต้อยอย่างเธออย่าหวังสูงเคียงข้างกายท่านประธานสีหราช อธิฐ์โภคิน เพราะมันไม่มีวันเกิดขึ้นจริง
หญิงสาวเอื้อมมือไปหยิบสมุดไดอารี่จดบันทึกเรื่องราวความประทับใจและความฝันอีกเรื่องที่ปกปิดไม่ให้ผู้ปกครองรับรู้ว่าเธอแอบลองแต่งนิยายรักผู้ใหญ่ตามคำแนะนำของเพื่อน
ความจริงลลินดาเคยผ่านช่วงเวลาเป็นวัยรุ่นรักใส ๆ ทำตัวอ่านนิยายของเพื่อนแอบผู้ปกครองอ่าน สีหราชเข้มงวดกับเด็กเลี้ยงมากว่าต้องอ่านหนังสือเรียน เธอไม่สามารถบอกเขาว่าแอบเป็นนักเขียนนิยายรัก แต่ว่าการแต่งนิยายมันคือความสุขทั้งใบของตัวเอง
เธอเคยอ่านข้อความในเนื้อหานิยายรักที่ตรงกับความรู้สึกเก็บซ่อนไว้ รักไม่จำเป็นต้องสามารถครอบครอง ขอเพียงเห็นคนที่เธอรักมีความสุขกลับก็พลอยยินดีตามไปด้วย
การที่ได้เห็นคนที่รักมีความสุข เธอก็มีสุขใจตาม เธอก็ไม่ขออะไรมาก เราสามารถทำทุกอย่างเพื่อคนที่เรารัก แม้ว่าคนคนนั้นจะไม่หันมาเห็นความรู้สึกของเราก็ตาม ลิลลี่
ลลินดายิ้มหน้ารื่น ขณะจับสร้อยเพชรจี้เล็กเปรียบเสมือนของขวัญจากคนสำคัญ หญิงสาวยอมรับว่าแอบรักผู้ชายแสนอบอุ่นตั้งแต่แรกเจอ โดยไม่สนคำเตือนหัวใจตัวเองว่าอย่าเล่นกับสีหราช
- ผู้เขียน
