เอี๊ยด!!
เสียงเบรกของรถยนต์แล่นมาด้วยความเร็วดังสนั่นลั่นถนน เนื่องจากทอยหยุดรถกระทันหันเพื่อไม่ให้ชนรถหรูอีกคันจอดขวางถนนเบื้องหน้าไม่เหลือช่องทางให้เขาขับผ่านไปได้
“ไอ้ไม้...ลูกกูอยู่บนรถมัน ถ้าเนเน่บาดเจ็บกูเอามึงตายแน่” เดย์ไนท์ตวาดเสียงเข้ม
“ขอโทษครับนาย ถ้าผมไม่ขวางไว้ ทอยคงไม่ยอมจอดง่ายๆแน่”
เดย์ไนท์ตวัดสายตาดุดันมองจ้องลูกน้องคนสนิทอย่างคาดโทษ ก่อนรีบเปิดประตูรถก้าวเดินไปยังรถทอย
ปึก! ปึก!
มือสากมีริ้วรอยตามวัยเคาะกระจกรัวๆ หวังให้คนที่อยู่ด้านในเปิดออก
“แด๊ด” เนเน่พึมพำเรียกคนมาใหม่เสียงเบา ร่างบางนั่งนิ่งบนเบาะข้างคนขับ หัวสมองพลันครุ่นคิดหาเหตุผลที่ทำให้พ่อของเธอมาถึงที่นี่ได้
“เนเน่เปิดประตู”
เนเน่หันมองหน้าคนรักอย่างต้องการความเห็น พอได้คำตอบจึงยอมเปิดประตูรถให้ผู้เป็นพ่อ
“แด๊ดมาได้ยังไงคะ?”
“ลืมแล้วหรือไง แด๊ดเป็นคนส่งที่อยู่ไอ้ทอยให้เน่...ไป กลับบ้าน!” เดย์ไนท์พูด
