เวลาผ่านไปนานกว่าสองชั่วโมงเศษ เนเน่ยังคงเล่นน้ำไม่เลิก แม้ทอยจะชวนให้ขึ้นฝั่งหลายครั้งหลายหนแต่เธอยังคงดื้อรั้นไม่เชื่อฟังกัน
“เน่ครับ พอได้แล้ว”
“กำลังสนุกเลยทอย”
“กลับกันเถอะ ตอนเย็นจะพาเข้าไปเก็บผลไม้ในสวน”
“ก็ได้...กลับกัน” จู่ๆร่างบางก็ยอมทำตามคำบอกอย่างว่าง่าย ทั้งที่ก่อนหน้าไม่ได้มีทีท่าว่าจะยอมเลยซักนิด แต่ช่างเถอะ เลิกดื้อก็ดีแล้ว
ทอยขับรถผ่านถนนดินลัดเลาะผ่านสวนเข้ามาจอดหน้าบ้าน ทว่า ไม่ทันลงจากรถสายตามองเห็นรถจักรยานไม่คุ้นตาจอดอยู่ ทำคิ้วหนาขมวดขึ้นเล็กน้อยพลันหันมองเนเน่นั่งบนเบาะข้างคนขับ
“ไม่ลงจากรถหรอ” เสียงหวานเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าเขานั่งนิ่งไม่เปิดประตูลงจากรถเสียที ทั้งที่ดับเครื่องยนต์แล้ว
“ลงครับ” ร่างสูงได้สติหลุดจากภวังค์ความคิด ปิดประตูลงจากรถตามด้วยเนเน่ ก้าวเดินไปพร้อมกันจึงได้เห็นว่าพ่อแม่ทอยกำลังนั่งพูดคุยกับแขกผู้มาเยือน
“กลับมากันแล้วหรอลูก ป้าแตนกับจิ
