ครืด! ครืด!
ขณะนั่งรถกลับคอนโด เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋าสะพายข้างแผดเสียงร้องดังเรียกให้เนเน่เลื่อนมือหยิบขึ้นมามอง จึงได้เห็นชื่อคนเป็นพ่อเด่นหราบนหน้าจอ สายตาคู่สวยเหลือบมองทอยเล็กน้อยก่อนกดรับ
“ค่ะแด๊ด”
[เน่...ลูกอยู่ไหนครับ]
“เน่อยู่กับทอยค่ะ เรากำลังกลับคอนโด”
[ดึกดื่นป่านนี้มันพาลูกแด๊ดไปไหน]
“แด๊ดเรียกทอยดีๆได้มั้ยคะ อีกอย่างเน่เป็นคนขอให้ทอยพามาเองค่ะ”
[....ก็ได้ครับ งั้นพรุ่งนี้แด๊ดไปรับลูกนะ]
“มารับ? ไปไหนหรอคะ”
[มาบ้านเราไงครับ แด๊ดคิดถึง พรุ่งนี้เช้าอาบน้ำแต่งตัวสวยๆรอนะ]
จบประโยคสายตัดไปด้วยฝีมือของเดย์ไนท์ ไม่รอให้เนเน่ตอบกลับ
“อะไรของแด๊ดเนี่ย” เสียงหวานบ่นงึมงำ จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์แสดงข้อความสิ้นสุดการโทรและดับไป
“คุณเดย์ไนท์โทรมาหรอครับ”
“ทำไมไม่เรียกแด๊ดคะ”
“ใครจะกล้าล่ะครับ” ทอยตอบยิ้มๆ หากเจ้าตัวไม่เอ่ยปากอนุญาตเขาก็คงไม่กล้า แค่เจอหน้ากันยังหมายหั
