บทที่ 8
1253 คำ
ไร่ชาล้อมตะวันขึ้นชื่อได้ว่าเป็นไร่ชาที่ใหญ่ที่สุดในเชียงราย มีเนื้อที่หลายพันไร่ ชาของที่นี่ถูกส่งออกไปขายทั่วโลก นอกจากนี้ยังมีธุรกิจสอร์ทหรูในพื้นที่เดียวกันที่สร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำในแต่ละปี
"แฮ่ก นายครับ นาย!"
"มีอะไรไอ้ไม้ เรียกกูซะเสียงดัง ลูกกูตกใจหมดไอ้ห่า" ลูกที่ว่าก็เป็นอาชาสีดำสนิทสายพันธุ์นำเข้าจากต่างประเทศที่รามสูรทะนุถนอมปานแก้วตาดวงใจ
"มีคุณคนสวยจากกรุงเทพฯ มาหานายครับ" ไม้เมืองเป็นลูกน้องทั้งมือขวาของรามสูร
"มาแล้วเหรอ" หวีขนม้าในมือหนาถูกส่งต่อให้ไม้เมืองทันที ร่างแกร่งก้าวขาพรวดๆ กลับมายังบ้านไม้หลังใหญ่ที่สร้างจากไม้สักทองทั้งหลัง ส่วนภายในตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา
ร่างระหงของคุณคนสวยที่ไอ้ไม้ว่านั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาห้องรับแขก
รามสูรไม่พูดพร่ำทำเพลงมาถึงก็อุ้มหญิงสาวขึ้นห้องนอนทันที
"อุ้ย! คุณรามนี่ใจร้อนจริงๆ เลยนะคะ ลิลลี่ยังไม่ทันได้แนะนำตัวเลย"
"ไม่จำเป็น ประวัติเธอฉันรู้จากไอ้ทัศมาหมดแล้ว" ทัศนัยเป็นเพื่อนที่แนะนำผู้หญิงคนนี้ให้เขา
"หวังว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังกับเงินที่ฉันจ่ายไปนะ"
"แน่นอนค่ะ พ่อเลี้ยงเชื่อมือ ปาก แล้วก็น้องสาวของลิลลี่ได้เลย" พอถึงคำว่าน้องสาว ลิลลี่ก็คว้ามือหนามากุมที่เนินโหนกอวบอูมภายใต้ชุดเดรสรัดติ้ว
"แก้ผ้านอนรอบนเตียงไปก่อนก็แล้วกัน ฉันจะไปอาบน้ำ"
"ไม่ให้ลิลลี่อาบให้เหรอคะ ลิลลี่อาบเก่งน้า" เธอออดอ้อนออเซาะ
"ฉันชอบอาบคนเดียว"
"ก็ได้ค่ะ"
รามสูรใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีในการอาบน้ำสระผมล้างคราบเหงื่อไคลจากการทำงานตากแดดตากลมมาทั้งวัน
"ห่อหมกปลาช่อน" ลิลลี่ถึงกับกลืนน้ำลาย จากรูปร่างที่สูงใหญ่เกินมาตรฐานชายไทย เธอก็พอจะเดาได้ว่าแท่งร้อนของพ่อเลี้ยงรามสูรต้องมีขนาดไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่นึกว่ามันจะมหึมาชวนจุกท้องน้อยแบบนี้
"อยากกินเหรอ"
"ค่ะ"
พรึ่บ!
"งั้นก็มากินสิ" รามสูรกระชากผ้าเช็ดตัวออก ลิลลี่ไม่รอช้าคลานสี่ขาเข้ามางับแท่งร้อนเข้าปาก ไม่ว่าจะอม เลีย ดูด เธอทำมันได้อย่างเชี่ยวชาญ
อ่อก อ่อก อ่อก
เวลาหนึ่งชั่วโมงในสถิติทางการแพทย์ ผู้ชายควรจะเสร็จได้สักหนึ่งน้ำเป็นอย่างต่ำ แต่รามสูรไม่แม้จะแข็งตัวด้วยซ้ำ พ่อเลี้ยงหนุ่มถอนหายใจพลางหลุบมองหัวของเด็กเอ็นจากกรุงเทพฯ ที่เพื่อนแนะนำว่าเด็ดนักเด็ดหนาอย่างไร้อารมณ์
ลิลลี่ก็เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ไม่สามารถปลุกความกำหนัดในตัวเขาได้ เกือบห้าปีแล้วที่รามสูรประสบปัญหานกเขาไม่ขันอย่างที่หมอคนไหนก็รักษาไม่หาย
เย็นวันต่อมา ที่เก่า เวลาเดิม ไอ้ไม้คนเดิมเข้ามารายงานรามสูรว่ามีคุณคนสวยจากกรุงเทพฯ มาหาอีกแล้ว
"มึงไล่ไปเลย วันนี้กูไม่ได้นัดใครมาเอา" ส่วนลิลลี่เขาไล่เธอกลับกรุงเทพฯ ไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน โทรไปด่าไอ้ทัศแล้วด้วยที่ทำให้เขาเสียเงินฟรีๆ
"ผมไม่กล้า น้องเขาบอกว่าเป็นคนรู้จักของนาย แถมยังหอบลูกมาด้วย"
"ลูก?"
"ครับ เป็นเด็กแฝดด้วย"
"หรือไอ้พยัคฆ์มันจะไปไข่ไว้ที่ไหน" รามสูรนึกถึงพี่ชายที่เรื่องความเจ้าชู้ไม่เป็นสองรองใคร
รามสูรกลับมาที่บ้านเพื่อจะพูดคุยกับผู้หญิงคนนี้ให้รู้ที่มาที่ไปแล้วค่อยโทรไปเคลียร์กับพี่ชายที่เชียงใหม่ พยัคฆ์เป็นอาจารย์สอนอยู่ที่คณะวิศวกรรมศาสตร์ของมหาวิทยาลัยชื่อดังที่นั่น
"เพียงฝัน!"
"พี่ราม"
แต่นึกไม่ถึงจริงๆ ว่าจะผู้หญิงคนตรงหน้าจะเป็นเพียงฝัน เขาจำหน้าดวงหน้าหวานของเธอได้ขึ้นใจพอๆ กับความเลวระยำที่ครอบครัวเธอทำกับเขาไว้อย่างเจ็บแสบ
"โผล่หัวมาที่นี่ทำไม" ตาคมเหลือบมองเด็กหญิงและเด็กชายที่หลบอยู่หลังเธอ ก่อนแสยะยิ้มสมเพช สองสามวันมานี้คนงานเอาแต่พูดเรื่องดาราใจแตกท้องลูกแฝด เขาเลยพลอยรู้ไปด้วยว่าตอนนี้เพียงฝันจนตรอกถึงเพียงไหน
"ฝันไม่มีที่ไป" แก้วตากลมสานสบตาคมขอความเห็นใจ รามสูรจะไม่สงสารเธอก็ไม่เป็นไร แต่ช่วยสงสารลูกสาวลูกชายเธอทีเถอะ คนเป็นแม่ขอแค่นี้
"ก็เลยเดินดุ่มๆ เข้าบ้านคนอื่นหน้าด้านๆ ทั้งที่เจ้าของบ้านยังไม่อนุญาตสินะ แหม มารยาทดีจริงๆ"
"ฝันขอโทษ พี่รามอย่าโกรธฝันเลยนะ"
"อย่ามาเรียกฉันว่าพี่ ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเธอฉันไม่อยากนับญาติด้วย"
"ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณรามไม่อยากให้ฝันเรียกว่าพี่ ฝันก็จะไม่เรียก แต่ตอนนี้ฝันขอเจอพี่พยัคฆ์หน่อยได้มั้ยคะ" คุยกับคนพี่น่าจะรู้เรื่องมากกว่า
"อยากเจอมันทำไม จะตีหน้าเศร้าตอแหลอะไรใส่พี่กูอีก"
"คุณราม! ตรงนี้มีเด็กห้าขวบฟังอยู่ด้วย ช่วยกรุณาอย่าพูดคำหยาบด้วยค่ะ"
"ช่างหัวพวกมันสิ ไม่ใช่ลูกกูสักหน่อย"
เพียงฝันเม้มปากแน่น เธอเอื้อมมือไปด้านหลังพยายามจะเอามือปิดหูลูกไว้ แต่สองมือกับสี่หูจะมันจะไปพอได้ยังไง ถึงอย่างนั้นมันก็ยังดีกว่าการไม่ทำอะไรเลย
"ซมซานมาทางไหน ก็ไสหัวกลับไปทางนั้นเลยไป ที่นี่ไม่ต้อนรับคนเนรคุณ ไอ้ไม้ส่งแขก!"
"เชิญทางนี้ครับ" ไม้เมืองผายมือไปทางรีสอร์ท
"ไอ้ไม้! กูสั่งให้มึงส่งแขก ไม่ใช่เชิญมันกับลูกเข้ามาพักในรีสอร์ตกู"
"โธ่! นาย ตอนนี้มันมืดแล้วนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะคุณไม้ เดี๋ยวฝันไปหาที่พักแถวนี้เอาก็ได้" เพียงฝันไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้เจ้านายกับลูกน้องมีปัญหากัน รามสูรเป็นคนรักแรงเกลียดแรง ไม่แปลกหรอกที่เขาจะขับไสไล่ส่งเธอกับลูกเหมือนหมูเหมือนหมาอย่างนี้
"งั้นเดี๋ยวผมขับรถไปส่ง"
"กูชักสงสัยแล้วว่าทุกวันนี้มึงกินเงินเดือนจากใครกันแน่ มึงถึงได้กระตือรือร้นจะเป็นขี้ข้าแม่นี่นัก"
"ไร่เราเวลากลางคืนทางมันเปลี่ยวนะครับ ช่วงนี้ฝนตกบ่อยด้วย ถ้าสามแม่ลูกเป็นอะไรขึ้นมา ชื่อเสียงนายที่สั่งสมมาจะป่นปี้เอานะครับ"
"ถ้างั้นมึงไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมา เดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะประกาศรับสมัครลูกน้องใหม่"
"เอ่อ ขอโทษนะครับคุณฝัน ผมคงไปส่งคุณกับเด็กๆ ไม่ได้แล้ว"
"ไม่เป็นไรค่ะ ฝันกับเด็กๆ เดินกลับกันเองได้ เมื่อก่อนตอนเด็กๆ ฝันก็เคยวิ่งเล่นอยู่ที่ไร่ล้อมตะวันตั้งแต่จำความได้ด้วยซ้ำ"
"คุณฝันเคยอยู่ที่นี่?"
"ค่ะ" เพียงฝันยิ้มให้ไม้เมืองตามมารยาทที่เขามีน้ำใจให้เธอกับลูก แต่พอเห็นรามสูรด่าเธอทางสายตาว่าแรด ริมฝีปากนุ่มก็หุบฉับ ไม่อยากทำให้เขาเกลียดกันไปมากกว่านี้
- ผู้เขียน
