ทัณฑ์รักสีชมพู

บทที่ 10

"ทะ...ทำไมจู่ๆ พี่เสือถึงถามแบบนี้ล่ะค่ะ"

"แล้วใช่รึเปล่าล่ะ"

"..."

"รู้ใช่มั้ยว่าความเงียบคือคำตอบอย่างหนึ่ง"

หงึกๆ เพียงฝันพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ พยัคฆ์เป็นถึงอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัยย่อมฉลาดเป็นกรด คนโง่อย่างเธอโกหกไปก็เท่านั้น

"มันใช้กำลังกับฝันรึเปล่า"

"ปะ...เปล่าค่ะ"

"แน่ใจนะ ถ้าโดนมันบีบบังคับก็บอกมาตรงๆ ถึงไอ้รามมันจะเป็นน้องพี่ แต่ถ้ามันทำผิดจริง พี่ก็ไม่เข้าข้างมันหรอก ฝันไม่ต้องกลัวว่าพี่จะไม่ยุติธรรม"

"พี่รามไม่ได้บังคับค่ะ ฝันเต็มใจสมยอมมีอะไรกับเขาเอง ว่าแต่พี่เสือรู้ได้ยังไงคะว่าพี่รามเป็นพ่อของโปรดกับปราณ"

"เด็กๆ หน้าเหมือนมันอย่างกับแกะ"

"..." เพียงฝันเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

"ให้ตายสิ! ฝันอย่าเพิ่งนอนนะ รอแป๊บนึง"

"รออะไรเหรอคะ"

"พี่จะไปลากคอไอ้น้องชั่วให้มันมากราบขอขมาที่เท้าฝันเดี๋ยวนี้เลย" ในตอนนั้นเพียงฝันมีอายุแค่สิบแปดปี ถึงจะเป็นการสมยอม แต่มันก็ไม่สมควรที่คนอายุมากกว่าเกือบรอบจะไปมีอะไรด้วย ฟาดทั้งพี่ทั้งน้องมันใช้ได้ที่ไหนกัน หรือไม่อย่างน้อยรามสูรก็ควรป้องกัน ไม่ใช่ปล่อยให้น้ำเชื้อมันมาทำลายอนาคตของผู้หญิงดีๆ คนหนึ่งแบบนี้

"พี่เสือ! อย่าค่ะ เรื่องนี้ฝันผิดเอง"

"จะไปปกป้องมันทำไม"

"คือ...ฝันไม่ได้ปกป้อง แต่ตอนนั้นพี่รามเขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังมีอะไรกับฝัน"

"หมายความว่ายังไง?!"

ย้อนกลับไปในคืนนั้น...

"เก็บของเสร็จหมดรึยัง"

"ฝันเก็บเสร็จตั้งแต่เย็นแล้วจ้ะพ่อ"

"งั้นก็ไปนอนพักได้แล้ว พรุ่งนี้เราต้องตื่นไปขึ้นรถทัวร์แต่เช้า"

"เราจะย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ กันจริงๆ เหรอจ๊ะ"

"ทำไม ไม่อยากไปแล้วเหรอ ไหนเมื่อก่อนบ่นนักบ่นหนาว่าอยากไปเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ"

"แต่ตอนนี้ฝันไม่อยากไปแล้ว ฝันอยากอยู่ที่นี่ อยู่ที่ไร่ชาล้อมตะวันตลอดไป"

"..." ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากคำผาอีก แต่การที่พ่อเงียบแล้วทำตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ เพียงฝันก็เข้าใจได้ในทันทีว่าพ่อก็ไม่อยากไปจากที่นี่เหมือนกัน

"งั้นฝันไปนอนก่อนนะจ๊ะพ่อ" เพียงฝันไม่อยากทำให้พ่อลำบากใจไปกว่านี้ จึงเลิกเซ้าซี้และไปเข้านอนตามที่พ่อบอก หากแต่เธอมีแผนการอยู่ในใจ

รอให้เวลาผ่านไปซักพักจนแน่ใจว่าพ่อหลับไปแล้ว เพียงฝันก็ค่อยๆ ย่องออกจากบ้าน ปั่นจักรยานคู่ใจลัดเลาะไปตามทางลัดของไร่ชาล้อมตะวันจนไปถึงบ้านพักท้ายไร่ เพียงฝันแอบได้ยินคนงานพูดกันว่าช่วงนี้อดีตว่าที่พี่เขยชอบมาขลุกตัวอยู่ที่นี่คนเดียว

แกร็ก~

"อื้อหื้อ เหม็นจัง" เปิดประตูเข้าไปก็ได้กลิ่นเหล้าโชยหึ่ง รามสูรนอนเปลือยท่อนบนอยู่บนเตียงแคบๆ ที่พื้นมีขวดเหล้าวางระเกะระกะจนแทบจะไม่เหลือพื้นที่ให้เดิน

"นี่กินหรืออาบกันแน่เนี่ย พี่ราม พี่รามคะ อุ้ย! ทำไมตัวร้อนจี๋เลยล่ะเนี่ย ไม่สบายเหรอ" คราวนี้เพียงฝันลองเอาหลังมือแตะที่หน้าผากและซอกคอแกร่ง

"ไม่สบายจริงๆ ด้วย สงสัยจะเป็นไข้" จากที่จะมาขอร้องให้เขายกโทษให้เพื่อที่เธอกับพ่อจะได้ไม่ต้องไปจากที่นี่ เพียงฝันก็ต้องหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เขา

หมับ!

"เพลินกลับมาหาพี่แล้วเหรอ" รามสูรเพ้อออกมา ทั้งยังฉุดข้อมือบางให้ร่างเล็กล้มมาทาบบนตัว

"พี่รามปล่อย นี่ฝันเองไม่ใช่พี่เพลิน ตั้งสติหน่อยสิจ๊ะ"

แปะๆ

เพียงฝันเอามือตบแก้มสากที่เต็มไปด้วยตอหนวดเขียวครึ้มเบาๆ อาการช้ำรักปางตายทำให้รามสูรปล่อยเนื้อปล่อยตัวประชดชีวิตจนแทบไม่เหลือเค้าความหล่อเหลา

"พี่อยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีเพลิน ขอบคุณนะที่กลับมา จุ๊บ!" แล้วเขาก็คว้ามือเธอไปจูบ

กึก!

แค่จูบเดียวก็ทำเพียงฝันสะท้านไปทั้งตัวเหมือนโดนไฟช็อตเบาๆ เพียงฝันไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร เธอไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่ที่รู้แน่ๆ คือต้องรีบลุกออกจากร่างหนาเดี๋ยวนี้ รามสูรเมาจนเพ้อเห็นเธอเป็นเพลินตา

"พี่เพลินนะพี่เพลิน พี่รามเขารักพี่ตั้งมากมายขนาดนี้ ทำไมยังใจร้ายทิ้งลงได้ อ๊ะ!"

"จะหนีไปไหนอีก"

"พี่ราม!!" จะไม่ให้ตกใจยังไงก่อน จู่ๆ รามสูรก็พลิกตัวมาคร่อมทับ ใบหน้าคมคร้ามโน้มลงมาใกล้เสียจนลมหายใจร้อนลวกเพราะพิษไข้เป่ารดแก้มเพียงฝัน มันร้อนมาก และยังทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ที่ท้องน้อยได้อีกด้วย...บ้าจริง

"สวยจังที่รัก"

"จะ...จะทำอะไรคะ" สายตารามสูรในตอนนี้ดูไม่น่าไม่ไว้ใจเอามากๆ

"จะทำให้เพลินเป็นเมียพี่โดยสมบูรณ์ไง"

"ไม่นะพี่ราม อื้อ!!" ไม่ทันแล้ว ริมฝีปากแห้งผากของรามสูรประกบลงมาทาบทับ ค่อยเป็นค่อยไปคืออะไร นาทีนี้รามสูรไม่รู้จัก เขารู้แต่เพียงว่าเขาต้องการเป็นหนึ่งเดียวกับเพลินตา อยากตอกตรึงเธอไว้กับเตียงแล้วโจนจ้วงเข้าออกในร่องสวาทที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมานานครั้งแล้วครั้งเล่าจนเธอล้า เพลินตาจะได้ไม่มีแรงหนีเขาไปไหนได้อีก

"อื้ออ~" สามนาทีกว่าๆ ที่รามสูรวุ่นวายกับริมฝีปากนุ่มไม่เลิก เพราะรู้สึกได้ว่าวันนี้มันหวานเป็นพิเศษ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นตรงนั้นมันจะหวานสักแค่ไหน

แต่ก่อนจะไปถึงตรงนั้น เขาขอแวะชิมตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน รามสูรปลดกระดุมเสื้อเพียงฝันออกแล้วแหวกยกทรงจนเห็นเต้าขาวอวบที่มียอดถันสีระเรื่อเหมือนดอกบัวตูม

ลิ้นร้อนเลียแผล็บๆ ที่ปานนมที่มีสีอ่อนกว่ายอดถันหนึ่งเฉดแล้วค่อยมาตวัดเลียเม็ดถันรัวๆ จนมันแข็งเป็นไต จากนั้นรามสูรดูดมันเข้าปากจนแก้มตอบ เพียงฝันสะดุ้งเฮือกเพราะรู้สึกเสียวแปลบเป็นอย่างมาก ฝ่ามือเล็กที่ยันแนวบ่าแกร่งสั่นระริก ใกล้จะอ่อนเปลี้ยเต็มที

"พี่รามพอเถอะค่ะ ฝันไหว้ล่ะ"

"ทำไม ไม่ชอบให้พี่ดูดนมเหรอ" รามสูรเงยหน้าขึ้นถามโดยที่ริมฝีปากก็ยังคลอเคลียอยู่กับเม็ดถัน

"มะ...ไม่"

"ไม่ชอบแล้วเสียงสั่นทำไม"

"พี่รามพอเถอะค่ะ ฝันกลัว"

"ไม่ต้องกลัว พี่สัญญาว่าครั้งแรกของเราพี่จะอ่อนโยนให้มากที่สุด"

ครั้งแรกของเรา? นี่แสดงว่าเขายังไม่เคยมีอะไรกับพี่เพลินงั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้เธอต้องเอาตัวรอดจากรามสูรคนหื่นให้ได้ก่อนที่ทุกอย่างจะถลำลึกไปมากกว่านี้

แผล็บ~

"อร้ายยย~" เพียงเสี้ยววินาทีที่ใช้ความคิด เพียงฝันไม่รู้ตัวเลยว่าคนตัวสูงแอบถอดกางเกงและชั้นในออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่