ขนาดพ่อเลี้ยงเทวายังห้ามลูกชายไม่ได้ก็ไม่มีใครหน้าไหนห้ามรามสูรได้แล้ว ร่างหนาห่อตัวด้วยผ้าห่มเปียกชุ่มแล้วกระโจนเข้าไปในกองเพลิง
ของส่วนใหญ่ที่เก็บไว้ในโกดังแห่งนี้ส่วนมากเป็นเครื่องจักรที่ไม่ได้งานแล้วและพวกเอกสารเก่าๆ ที่กลายเป็นเชื้อเพลิงชั้นดี
"โปรด ปราณอยู่ไหนลูก!!" รามสูรตะโกนเรียกหาเด็กๆ อยู่หลายครั้ง ทว่าก็ไม่มีครั้งไหนที่จะได้ยินเสียงเล็กๆ ตอบกลับมาเลย ใจคนที่เพิ่งรู้ตัวว่าเป็นพ่อเริ่มไม่ดี
"แค่กๆๆ" นาทีต่อมารามสูรเริ่มสำลักควัน กระนั้นตาคมก็ยังสอดสายตาหาเจ้าแฝดอย่างไม่ลดละ จนในที่สุดก็เจอสองร่างเล็กนอนกอดกันกลมใต้โต๊ะไม้เก่าๆ
"โปรด! ปราณ!" เขย่าเรียกแต่ก็ไม่มีใครรู้สึกตัวเลย รามสูรตลบผ้าห่มชุ่มน้ำมาห่อตัวเด็กๆ แล้วอุ้มแนบอก ขายาวก้าวพรวดๆ ฝ่าความร้อนตรงมายังทางออก อีกนิดเดียวเท่านั้น ทว่าในเสี้ยววินาทีนั้นคานเหล็กร้อนๆ ก็ได้ร่วงลงหล่นมาทับที่แผ่นหลังกว้างเต็มๆ
อั่ก!
ร่างแก
