"ความห่วงใยไม่มีอยู่จริง"
1309 คำ
"ณดา..!!!!!
เพลิงรีบวิ่งเข้าไปหาณดาทันที.....เขาเขย่าตัวณดาอยู่หลายครั้งแต่เธอก็ไม่ได้สติ ตอนนี้สภาพของณดาคือร่างกายที่ท่อนบนใส่เพียงชั้นในตัวเดียว..ท่อนล่างสวมใส่กระโปรงสีขาวตัวบาง..เธอเปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า ใบหน้าที่ซีดเผือด ริมฝีปากคล้ำจากการตากฝนนานหลายชั่วโมง..เพลิงกระสับกระส่าย คาดเดาอะไรไม่ถูกกับความรู้สึกของตัวเองตอนนี้...เขาแทบเข่าทรุดเมื่อเห็นสภาพของณดา ความรู้สึกผิดมันแล่นเข้ามาในหัวใจ ก่อนจะรีบช้อนตัวเธอแล้วอุ้มเข้าไปในห้องนอนทันที
"ณดา ณดา ได้ยินฉันไหมณดา
"ตื่นขึ้นมา...อย่ามาสำออย ณดา..
ปากพร่ำบอกให้ณดาตื่น...ได้แต่หลอกตัวเองว่าเธอคงคิดอยากจะแกล้งเขา แต่ปลุกอย่างไรณดาก็ไม่ฟื้น ลมหายใจที่โรยริน จนแทบจะจับหาชีพจรไม่เจอ เขากระวนกระวายใจมาก เมื่ออาการของณดาดูแย่ลงไปทุกที...ก่อนจะสวมใส่เสื้อผ้าตัวใหม่ให้ณดา แล้วอุ้มเธอไปโรงพยาบาลทันที
@โรงพยาบาล
"เกิดอะไรขึ้นว่ะ... : หมอพี เพื่อนสนิทของเพลิง
"ช่วยดูหน่อย เธอหมดสติไป...น่าจะตากฝนนานหลายชั่วโมง
หมอพีรีบตามณดาเข้าไปในห้องฉุกเฉินก่อนจะทำการตรวจเธอจนละเอียด....และพยาบาลรีบวิ่งหน้าตั้งออกมาแจ้งข้อมูลกับเพลิง
"คุณคะ..คนไข้ที่คุณพามา..หัวใจหยุดเต้น ตอนนี้คุณหมอกำลังปั๊มหัวใจเธออยู่
"อะไรนะ !!
หลังจากสิ้นเสียงของพยาบาลสาว เพลิงเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เขาทรุดเข่าลงไปกับพื้นทันทีที่ได้ยินว่าณดาหัวใจหยุดเต้น เธอตากฝนหลายชั่วโมงก็จริงอยู่..แต่กลับถึงกับหัวใจหยุดเต้นเลยหรือ..นั่นคือความคิดของเพลิง...ความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้ ทั้งเจ็บปวด เหมือนเขากำลังจะสูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิต เจ็บมากอย่างบอกไม่ถูก หรือเพราะเขารู้สึกผิดที่ขังเธอไว้แบบนั้น เพราะเขาใช่ไหม เธอถึงต้องเป็นแบบนี้
"ณดาได้โปรดกลับมา อย่าพึ่งจากฉันไป...กลับมานะณดา.
เขาคุกเข่าอยู่อย่างนั้น มือหนากอบกุมกันไว้แน่น อธิษฐานขอพรจากพระเจ้าขอให้เธอรอดปลอดภัย...เขาสิ้นไร้หนทางที่จะช่วย นอกจากอธิษฐานขอพรให้เธออยู่แบบนั้น
@ 1 ชั่วโมงผ่านไป
"ไอ้หมอ เธอเป็นยังไงบ้าง
"ปลอดภัยแล้ว... : หมอพีเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน เขาใช้เวลาปั๊มหัวใจณดานานเกือบสี่สิบนาที
"เฮ้อ..... เพลิงถอนหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดเธอก็ปลอดภัย
"ว่าแต่ใครเหรอ .... มึงรู้จัก ? : หมอพี
"เปล่า....กูแค่บังเอิญเจอเธอ นอนสลบอยู่ เลยพามาส่งโรงพยาบาล
เขาโกหกหมอพีออกไป เพราะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเธอกับเขา เรื่องที่เก็บเป็นความลับมานานหลายปี มีแค่เขากับเธอและคีย์ลูกน้องคนสนิทเท่านั้นที่รู้เรื่อง
"ติดต่อญาติเธอได้ไหม กูมีเรื่องจะคุยกับญาติของผู้หญิงคนนั้น : หมอพี
"เรื่องอะไร ?
"เธอเป็นโรคหัวใจ อาการของโรคหัวใจที่เกิดจากภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะ : หมอพี
"แล้วมันรุนแรงไหม
"ก็ถือว่ารุนแรงนะ กับผู้ป่วยบางรายที่มีความเครียดสะสม : หมอพี
"ยังไง ?
"ความเครียดเป็นปัจจัยเสี่ยงทางด้านจิตใจ อาจส่งผลไปกระตุ้นระบบประสาทอัตโนมัติที่กระตุ้นหัวใจและหลอดเลือด เพิ่มความเสี่ยงให้เกิดอาการของโรคหัวใจมากขึ้น อาจทำให้ช็อกหมดสติไป หรือหากเครียดมากๆอาจหัวใจหยุดเต้นเฉียบพลัน ถึงขั้นเสียชีวิต : หมอพี
"รุนแรงขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ" เพลิงทำหน้าตากังวลอย่างเห็นได้ชัด
"นี่ตกลงมึงรู้จักเธอใช่ไหม : หมอพี
"ไม่รู้จัก กูแค่ถามดูเฉยๆ" เขายังคงตั้งหน้าตั้งตาโกหกต่อไป
"เออ...เธอดีขึ้นแล้ว...เดี๋ยวกูจะย้ายเธอไปห้องพักผู้ป่วยรวม : หมอพี
"ย้ายเธอไปห้อง VIP ของโรงพยาบาลนี้ เรื่องค่าใช้จ่ายกูรับผิดชอบเอง
"เออได้ .... ดูมึงจะห่วงเธอนะ : หมอพี
"เปล่า... กูแค่ช่วยในฐานะเพื่อนมนุษย์
"ใจดีเกิน...มึงไม่ช่วยคนทั้งโรงพยาบาลเลยล่ะ ผู้ป่วยอนาถากว่านี้ก็มี : หมอพีพูดแซวเพลิงเมื่อเห็นชัดว่าอาการของเพื่อนรักไม่ปกติเหมือนที่ปากว่า
"เสือก..รีบย้ายเธอไปได้แล้ว
"แล้วมึงจัดพยาบาลพิเศษมาดูแลเธอด้วย
"ครับ....คุณเพลิง รับทราบครับ จะดูแลให้อย่างดีเลยครับ : หมอพี
@ห้องพักผู้ป่วย VIP
ณดาที่รู้สึกตัวตื่นตอนนี้กำลังนอนให้น้ำเกลืออยู่บนเตียง เธอกำลังคิดว่าตัวเองไร้ค่า ไร้ราคา จนเพลิงต้องเหยียบย้ำ ทำกับเธอได้ถึงขนาดนี้ มีประโยชน์อะไรจะทนอยู่กับเขา แต่เธออยากแน่ใจอะไรให้มากกว่านี้..อย่างน้อยก็ให้เวลาหัวใจตัวเองได้ทำใจกับการจากลาที่กำลังจะเกิดขึ้น...หากจากไปแล้วก็ไม่อยากหลงเหลือความรู้สึกอะไรไว้อีก
"ตื่นแล้วเหรอ
"คุณเพลิง !
"หึ.....อึดดีนิ ขนาดตากฝนทั้งคืนเธอยังไม่เป็นอะไรเลย
"ขอบคุณนะคะที่ช่วยณดา
"ฉันไม่ได้เป็นคนช่วยเธอ ไอ้คีย์ต่างหากที่ช่วยเธอ
"พี่คีย์เหรอคะ...ไหนคุณบอกว่าคุณให้ลูกน้องจัดการพี่คีย์ แล้วพี่คีย์มาช่วยณดาตอนไหน
"ฉันจะไปรู้เหรอ.... ตอนนั้นฉันอยู่กับคุณปริม...รู้อีกทีมันก็รายงานฉันมาว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาล
"อยู่กับปริมเหรอคะ...นั้นสินะ...คุณเพลิงคงไม่กลับมาช่วยณดาหรอก...ต่อให้ณดาตายลงไปต่อหน้า...คุณก็คงไม่สนใจณดาอยู่ดี
"คิดได้อย่างนั้นก็ดี
ณดาก้มหน้าลงด้วยความเศร้า ตอนแรกเธอคิดว่าเพลิงเป็นคนช่วยเธอไว้ เพราะก่อนจะหมดสติไป ยังพอได้ยินเสียงเขาเรียกเธอ แต่ในเมื่อเขาบอกว่าคนที่ช่วยคือคีย์ นั้นแปลว่าเธอคงจะหลอนไปเอง..ความหวังสุดท้ายก่อนหมดสติ เธอหวังอยากให้เป็นเขาที่มาช่วยเธอไว้...ความกลัวเสียงฟ้าฝน..ฟ้าผ่า...เธอกลัวมันมาก...แต่ครั้งนี้ต้องมาเผชิญหน้าอยู่กับมันหลายชั่วโมง...เมื่อคิดว่าเป็นเขาที่ช่วยเธอจากความกลัวนั้น..ภาวนาให้เป็นเขาคนที่เธอรัก... แต่มันเป็นไปไม่ได้ เขาคงไม่กลับมาช่วย เพราะตอนนั้นมีสิ่งอื่นที่สำคัญกับเขามากกว่าคนไร้ค่าอย่างเธอ
"รีบรักษาตัวให้หายดี จะได้รีบย้ายออกจากคอนโดฉัน...ฉันให้เวลาเธอเพิ่มอีก 5 วัน...อย่าคิดถ่วงเวลา สำออยไม่ยอมออกจากโรงพยาบาล
"ค่ะ...
เธอรับปากเขาไปก่อนจะหลบสายตาเขาแล้วหันไปมองทางหน้าต่าง เมื่อตอนนี้น้ำตาสีใสมันไหลคลอเบ้า จนห้ามไม่อยู่ เขาอยากให้เธอไปจากเขามากขนาดนั้นเลยหรือ..ถึงเอ่ยปากพูดคำเดิมซ้ำๆตอกย้ำหัวใจเธอหลายหน...
ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา เขาไม่เคยถามเธอด้วยซ้ำว่าเธอสุข สบายดีหรือเปล่า เจ็บตรงไหนบ้างไหม....มีแต่คำพูดที่ไล่เธอให้ออกไปจากชีวิต...เธออยากจดจำทุกคำพูดของเขาเอาไว้ ต่อให้อดทนแล้วต้องเจ็บมากขนาดไหน เธอก็จะทน ทนจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย บอกกับตัวเองเจ็บซะให้พอ...แล้วจดจำ จำทุกคำที่เขาเอื้อนเอ่ย ทุกประโยคที่เขาพูดกับเธอ...จำมันให้ขึ้นใจ....หากวันใดที่เธอจากไป จะได้จำว่าเขาไม่เคยไยดีคนอย่างเธอแม้แต่น้อย
- ผู้เขียน
