นับตั้งแต่ที่ฉันกลับมาบ้านหลังใหญ่คนตัวโตที่นอนข้าง ๆ ก็ขยันทำให้ใจเต้นตลอดเวลา เขาจะรู้ไหมว่าฉันแทบจะลงไปนอนแดดิ้นข้างล่างไม่เป็นตัวเองทุกครั้งที่เห็นใบหน้าเขาอย่างใกล้ชิด ความหล่อออร่าพุ่งกระจายอย่างไม่น่าเชื่อว่าเขาอายุเข้าเลขสาม
ฉันใช้ความเบามือที่สุดในการพยายามจะแกะมือหนาออกจากตัว ทว่ายิ่งพยายามเขาก็ยิ่งที่จะรัดฉันแน่น แน่นขึ้นจนเราสองคนแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน
ก็อก ๆ
เสียงเคาะประตูดังจากห้องคุณไคโร แต่เจ้าตัวก็ไม่รู้สึกตัว ขณะที่ฉันพยายามที่จะดิ้นออกจากอ้อมกอด จะให้ใครเห็นสภาพนี้ไม่ได้ แต่สุดท้ายมันก็ไม่ทัน...
"ป้าขออนุญาตนะลูก..." เสียงป้านิด...แกว่าอย่างแผ่วเบาโดยสายตาที่มองเราสองคนกลับไม่แปลกใจ
ทำไมล่ะ...ทั้งที่ฉันเขินแทบตาย ทำอะไรไม่ถูกอยู่ ๆ ก็ดันมานอนกอดเจ้านายแต่ป้ากลับไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องใหญ่
"ป้าตั้งอาหารกับผ้าไว้เช็ดตัวตรงนี้นะลูก" ป้านิดบอกกับฉัน
"เอ่อ ป้าค
