"แม่ค้าบบ!" ฉันเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของตัวเองแล้วมุ่งตรงเข้าไปหาลูกชายตัวแสบที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับตายายของเขาด้วยท่าทีอ่อนล้า ก่อนที่จะหย่อนตัวลงกอดลูกชายฉันแน่น ท่ามกลางความงุนงงของป๊าม๊าฉันทั้งสองคน
"อ้าว...ขวัญลูก แล้วธาวินล่ะ ทำไมหนูถึงกลับมาคนเดียว" ม๊าฉันเอ่ยขึ้นทำให้ฉันผละออกจากลูกชายแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองตามเจ้าของคำถามแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง
"..." ฉันเม้มริมฝีปากแน่นเข้าหากันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาป๊ากับม๊า
"มันทำหนูเสียใจอีกแล้วใช่ไหม ผมบอกแล้วว่าอย่าให้ลูกไป เป็นไงล่ะ ดูหน้าลูกตอนนี้สิ ไม่ต้องไปอยู่บ้านมันแล้ว หนูกับหลานป๊าเลี้ยงของป๊าได้" แล้วป๊าก็ฉันก็ร่ายยาวออกมาด้วยท่าทางโกรธแค้น นั้นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมากกว่าเดิม เขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลย...เป็นฉันเอง ฉันเองที่เป็นคนทำเขา...
"คุณฟังลูกก่อนสิ ลูกยังไม่ทันพูดอะไรเลย" ม๊าฉันหันไปดุป๊าที่ฟึดฟัดโมโหทั้งที่ฉันยังไม่ได้เล่าอะไร
