"เข้าข้างในก่อน" ฉันที่ขับมาถึงบ้านหลังใหญ่ของพะพายแล้วเดินลงมาจากรถตรงเข้าไปสวมกอดร่างบางของเพื่อนสนิทที่ยืนรอฉันอยู่แล้วด้วยน้ำตาที่ยังคงรินไหลอยู่ตลอดทางการขับรถ มือบางของเพื่อนยกขึ้นมาลูบหัวฉันด้วยความอ่อนโยนก่อนที่เอ่ยบอกกับฉัน
"อืม" ฉันกับพะพายก็เดินเข้าบ้านก่อนที่จะหย่อนตัวนั่งลงที่โซฟาหรูของบ้านเพื่อน
"หยุดร้องได้แล้ว กูได้ยินมึงร้องแบบนี้มาตลอดทางแล้วนะ" พะพายที่นั่งอยู่ข้างฉันบอกพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่เต็มพวงแก้มเพื่อต้องการปลอบใจ แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้นเลย ยิ่งพยายามปลอบมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งอยากจะร้องมากเท่านั้น
"ขวัญ...เกิดอะไรขึ้น เล่าได้ไหม" ฉันเงยหน้าไปมองเพื่อนทั้งน้ำตาก่อนที่จะพยักหน้าให้แล้วเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น
"ฮึก...กูคิดแค่ว่ากูอยากให้เขาเจ็บแบบกูบ้าง" ฉันประสานมือเข้าหากันแน่น
"เฮ้ออ...ไม่ต้องร้องแล้ว"
"แล้วนี่คือหาพี่วินไม่เจอใช่ไหม" พะพายถอนหายใจยาวทั้งท
