"หนูรักพี่คนเดียว รักมาตลอด ฮึก…ฮืออ พี่ได้ยินหนูไหม"
"ได้ยินแล้วครับ" เสียงทุ้มดังขึ้นก่อนที่มือหนาข้างที่ฉันกำลังนอนทับยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้แล้วลูบหัวให้ฉันด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยน ซึ่งฉันจำเสียงนี้ได้…
"พี่ธาวิน…ฮึก…พี่ฟื้นแล้ว" ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าคมก่อนที่จะเรียกชื่อเขาแล้วโผล่สวมกอดด้วยความดีใจ
"ฮึก…ขอโทษ…หนูขอโทษ" ฉันบอกคนที่ตัวสูงแล้วกอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อยพร่ำพูดแต่คำว่าขอโทษร้องไห้ฟูมฟายอยู่อย่างนั้น
"ไหนมาคุยกันหน่อย" ร่างสูงพยายามผละฉันออกจากอ้อมกอดแกร่งของเขา ฉันก็ส่ายหน้าแล้วกอดเขาไม่ยอมปล่อย ฉันไม่อยากคุยอะไรแล้ว ฉันกลัว…กลัวว่าเขาจะบอกว่าไม่รักฉันแล้ว กลัวเขาจะผลักไสฉัน
"ไม่เอา ไม่ปล่อย พี่จะไล่หนูใช่ไหม ฮึก…ไม่เอาหนูไม่ไป" ฉันพูดพร้อมสะอื้นไห้แล้วรั้งตัวเองไว้ร้องไห้ฟูมฟายพูดอออกไปไม่เป็นภาษา
"ใครจะไปไล่เมียตัวเองล่ะ หื้ม..." เขาพูดพร้อมกับลูบหัวทำให้ฉันที่กำลังโวย
