หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...สถานการณ์ร้านอาหารยังปกติดีจนกระทั่งวันนี้
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้นะ”
เมริสาคร่ำครวญถึงปัญหาที่เกิดขึ้น สมชายและดวงมณีที่นั่งเท้าคาง ปอกถั่วลิสงแห้งกินเล่น ไม่มีความคิดเห็นใดๆ นอกจาก...
“อัญ...ตำส้มตำแซ่บๆ ให้กินหน่อยสิ”
อัญชลีบอกเสียงดุ “ไม่ว่าง ทำต้มยำกุ้งให้ลูกค้าอยู่”
“ลูกค้าคนแรก หลังจากเปิดร้านมาสี่ชั่วโมง และฉันเชื่อว่าเป็นคนสุดท้ายของวันนี้”
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง ใครเป็นคนทำ” เมริสาเท้าสะเอว อารมณ์เสีย เธอลืมไปว่าเวลานี้ดวงมณีต่างหากคือเจ้าของร้าน ไม่ใช่บิดาของเธอซะหน่อย “หรือว่า...ยัยนั่น”
เธอไม่ได้ถูกไล่ออก จึงยังไม่ได้ไปไหน ดวงมณีเปลี่ยนใจในวินาทีสุดท้าย ก่อนที่เธอจะขนกระเป๋าออกจากร้านไปเมื่อเจ็ดวันก่อน
เธอถูกเรียกกลับมาในตำแหน่งเด็กล้างจาน แต่สาบานเลย ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอไม่โผล่หัวออกจากร้านเลย กลางวันล้างจาน กลางคืนเย็บผ้า แล้วเอมี่จะรู้ได้ไงว่า
