“ช่างเลวสิ้นดี!” รามเสสขบพระทนต์และแววพระเนตรเปลี่ยนเป็นระด้างขึ้น “นางคงรู้เห็นกับอังเคเซนามุนในเรื่องนี้ พอความจริงเปิดเผยก็คิดหนี มันควรได้รับโทษประหารทั้งสองแม่ลูกมากกว่าจะตายเช่นนั้น! ข้าเองที่ประมาท มิคิดเลยว่านางสนมกับลูกของข้าจะคิดร้ายถึงขั้นทำลายฟาโรห์และอียิปต์! เจ้าจงส่งข่าวไปยังธีปส์ว่าไม่ต้องเอาศพพระสนมเอกไปทำมัมมี่ และเฝ้าคอยดูรอบพระนครอย่าให้ลูกไม่รักดีของข้า เจ้าหญิงอังเคเซนามุนเข้าไปในเขตของธีปส์!”
จอมกษัตริย์ทรงยืดพระวรกายขึ้นยืนก่อนจะก้าวเข้าไปหยุดตรงหน้าเมมนอนซึ่งก้มลงเสมือนตอนยังมีตำแหน่งราชองครักษ์
“เมมนอน...หากเจ้ามิคิดจะกลับไปนครธีปส์จริง ๆ ข้าก็จะให้สิ่งนี้แก่เจ้า”
ชายหนุ่มเงยหน้ามองแผ่นป้ายคาทูชทองคำสลักพระนามเป็นอักษรภาพก่อนรับมันจากพระหัตถ์ที่ทรงยื่นให้
“มันอาจช่วยเจ้าได้ในการเดินทางไกลเช่นนี้ หรือหากวันใดที่เจ้าคิดจะกลับไปข้าก็ยินดีต้อนรับราชองครักษ์หลวงของ
